Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ

Του Στέφανου Μίντζα

Στις 29 Μαΐου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά και τον Ανδρέα Παπανδρέου αποτελούν  τους  ηγέτες που σφράγισαν την ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Οι τρεις αυτοί πολιτικοί, παρόλο που μπορεί να υπήρξαν κατά διαστήματα αντίπαλοι, κάλυπταν έναν ευρύ πολιτικό χώρο, που εκτείνεται από τους συντηρητικούς και τους φιλελευθέρους μέχρι και τους σοσιαλδημοκράτες και είχαν ως κοινό σημείο την φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός της Ελλάδας από τον Απρίλιο του 1990 έως τον Οκτώβριο του 1993, έδεσε την Ελλάδα στην Ευρώπη αποδεχόμενος στο σύνολό της τη Συνθήκη του Μάαστριχ αλλά και έλαβε την ιστορική απόφαση της πρόσδεσης της Ελλάδας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Ήταν αυτός που ξεκίνησε τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης του ελληνικού κράτους αλλά και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε το θάρρος του λόγου και των πράξεων του, συχνά μη διστάζοντας να εκφράσει αντιδημοφιλείς θέσεις όπως στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, που κατά πολλούς πολιτικούς αναλυτές οδήγησε και στην πτώση της κυβέρνησης του.

Σχεδόν 10 μέρες μετά τον θάνατό του, η Βουλή των Ελλήνων θυμήθηκε τα 58 χρόνια κοινοβουλευτικού βίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και με το πολιτικό μνημόσυνο που πραγματοποίησε, οι πολιτικοί αρχηγοί είπαν το τελευταίο αντίο στον πρώην πρωθυπουργό. Κοινή συνισταμένη των δηλώσεων υπήρξε η αναγνώριση της προσφοράς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη θεμελίωση της δημοκρατίας αλλά και στην προσπάθεια της εθνικής συμφιλίωσης.   Χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως  «θα θυμόμαστε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως έναν αταλάντευτο υπερασπιστή της Δημοκρατίας».  Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας ανέφερε πως αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη «έναν μεγάλο και ικανό αντίπαλο με καθαρό πολιτικό λόγο». Ενώ ο Σταύρος Θεοδωράκης τόνισε πως « Ήταν από τους πρώτους και λίγους πολιτικούς που απέσυρε εντελώς από το λεξιλόγιό του την εθνικιστική ρητορική. Δεν υπήρξε λαϊκιστής, πράγμα σπουδαίο, και πάντα έριχνε γέφυρες στα αντίπαλα στρατόπεδα αν ήταν προς όφελος της πατρίδας.»

Εν κατακλείδι τα έργα και οι ημέρες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ανήκουν πλέον στη δικαιοδοσία των ιστορικών και των πολιτικών αναλυτών του παρόντος και του μέλλοντος. Αξίζει όμως να επισημάνουμε και την ανθρώπινη πλευρά του πρώην πρωθυπουργού. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ο πατριάρχης μιας μεγάλης οικογένειας, υπήρξε πατέρας, παππούς και προπάππους. Αυτό όμως που μου μένει στο μυαλό είναι το συγκλονιστικό αντίο της Ντόρας Μπακογιάννη αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη στον πατέρα τους. Τέλος η ταφή του σε ένα φτωχικό νεκροταφείο, στο νεκροταφείο του Αργουλιδέ, δίπλα στην αγαπημένη του σύζυγο Μαρίκα, όπως βέβαια και η επιθυμία του ιδίου που ήταν, αντί στεφάνων, οι δωρεές  να δοθούν προκειμένου να γίνει δενδροφύτευση στα Λευκά Όρη και στις ακόλουθες περιβαλλοντικές οργανώσεις, μαρτυρούν τη σεμνότητα του χαρακτήρα του και την αγάπη του για την Κρήτη.