Συνέντευξη Ιωάννου Φριτζαλά
και Κομοτηνής. Γίνεται λόγος για σταδιακή απώλεια της Θράκης.
Ποιά είναι η άποψή σας;
Aπ: Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να επισημάνουμε πως τα ποσοστά
του κόμματος D.E.B. είναι αισθητά χαμηλότερα, συγκριτικά
με τα αντίστοιχα των ευρωεκλογών του 2014.
Συγκεκριμένα, σε όλη την Θράκη παρατηρείται μία πτώση της τάξης
του 9,5% (-3.644 ψήφοι), ενώ ιδιαιτέρως εντυπωσιακή ήταν η μείωση
του ποσοστού στην Π.Ε. Ροδόπης (-13% ήτοι -2.973 ψήφοι).
Αν αναλογιστούμε δε και τα υψηλότερα, εν συγκρίσει με το 2014,
ποσοστά αποχής (45,3% και 46,2% σε Ροδόπη και Ξάνθη, αντιστοίχως)
, προσωπικά όχι μόνο δεν θα ήμουν ικανοποιημένος αν βρισκόμουν
στην θέση της ηγεσίας του κόμματος, αλλά και θα
αμφέβαλα για την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα της
πολυετούς φιλοτουρκικής προπαγάνδας και της ανθελληνικής
ρητορικής μίσους, στην οποία επιδίδονται τα στελέχη του κόμματος,
με σκοπό την πόλωση και τον φανατισμό του μουσουλμανικού πληθυσμού.
Όσον αφορά τα «εγερτήρια σαλπίσματα» που προκάλεσε η θέα του
γκρίζου στον εκλογικό χάρτη, θα έλεγα πως εκδηλώθηκαν από ανθρώπους
που στέκονται στην επιφάνεια και επιδίδονται σε μία ανεδαφική κινδυνολογία,
αγνοώντας τις βαθύτερεπροεκτάσεις του μειονοτικού ζητήματος και της
ουσιαστικής διαβρωτικής πολιτικής που εφαρμόζει η Άγκυρα στην περιοχή.
Η ελληνική ψυχοσύνθεση είναι τόσο βαθιά επηρεασμένη από την
κρίση, σε σημείο που κάθε αναφορά μας σε λέξεις ή φράσεις
αρνητικώς φορτισμένες (π.χ. «απώλεια», «εκτουρκισμός»,
«επικείμενος εποικισμός της Θράκης» κλπ.), παρ’ ότι
υποτίθεται πως αποσκοπούν στην συνειδητοποίηση του προβλήματος
και στην εν γένει πατριωτική επαγρύπνηση, διεγείρουν μία
ασυνείδητη παθητικότητα, ενώπιον του φόβου και της αβεβαιότητας
που προκαλεί η ενδεχόμενη ανάληψη ευθύνης για την αποτροπή
του κινδύνου. Κάθε «κραυγή αγωνίας» για την Θράκη που
στηρίζεται σε βεβιασμένες θυμικές εκτονώσεις και όχι σε
ορθολογική και διεξοδική αξιολόγηση των δεδομένων, όχι μόνο δεν συμβάλλει
στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά αντιθέτως
εξυπηρετεί την επικοινωνιακή στρατηγική της Τουρκίας,
στο πλαίσιο των ψυχολογικών της επιχειρήσεων εις βάρος
του ελληνικού πληθυσμού.
Ερ: «Ανήκω σε μια μειονότητα που είναι θρησκευτική και εθνική»,
είπε η Τσιγδιέμ Ασάφογλου, πρόεδρος του μειονοτικού κόμματος
Κ.Ι.Ε.Φ. Ποιο είναι το σχόλιό σας;
Απ: Είναι προφανές πως το γνωστικό εύρος της κ. Ασάφογλου περιορίζεται
στις γνώσεις που έλαβε κατά την διάρκεια της «κατήχησής»
της, ήτοι του «διανοητικού γενιτσαρισμού» στον οποίο έχει
υποβληθεί. Στις απόψεις της, ομολογουμένως, αποτυπώνονται
οι συνέπειες της πολυετούς αβελτηρίας, των τραγικών λαθών
και της ενδοτικότητας της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς και
η αδράνεια, η αδιαφορία, η πελατειακή αντίληψη και η
«νεο-ραγιάδικη» νοοτροπία που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο τμήμα
της χριστιανικής πλειονότητας της Θράκης.
Αμφότερες αποστασιοποιήθηκαν από τα ουσιαστικά
προβλήματα της μουσουλμανικής μειονότητας, αγνόησαν
την θεμελιώδη ανάγκη της να εδραιώσει μία σαφή και
τεκμηριωμένη αντίληψη σχετικά με την οντολογική
και την εθνική της υπόσταση και την εγκατέλειψαν στις
ορέξεις των εκτουρκιστικών μηχανισμών της Άγκυρας,
οι οποίοι δρουν ανεξέλεγκτοι και στους τρεις νομούς
της περιοχής.
Επισημαίνουμε, για ακόμα μία φορά, πως η μειονότητα
της Θράκης είναι αποκλειστικά θρησκευτική και
αποτελείται από τους ανακριβώς αποκαλούμενους
τουρκογενείς (για την ακρίβεια τουρκόφωνους), τους
Πομάκους και τους Ρομά. Πάγια επιδίωξη της
τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι η ιστορική,
θρησκευτική και εθνική ομογενοποίηση της μουσουλμανικής
μειονότητας και η μετατροπή της σε «τουρκική».
Ερ: Η Ρωσία ή η Αμερική θεωρείται ως σύμμαχος της
Ελλάδας και τι λέτε για την πρόσφατη επίθεση φιλίας
των Η.Π.Α. προς την Ελλάδα;
Απ: Η Ελλάδα διαχρονικά έχει ως μόνο σύμμαχό της τον εαυτό της.
Εν προκειμένω, καμμία πλανητική ή περιφερειακή δύναμη δεν θα μάς
αντιμετωπίσει ως σοβαρό κράτος, αν δεν ανακτήσουμε την εθνική
μας αξιοπρέπεια. Σε μία ισότιμη συμμαχία, η αξία που έχει για εμάς
ο σύμμαχός μας καθορίζεται από την αξία που έχουμε εμείς γι’ αυτόν.
Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κονδύλη, «καµµία συμμαχία και
καµµία προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της
σε σχέση μονομερούς εξάρτησης».
Η Ελλάδα, η οποία αποτελεί από άποψη γεωγραφίας,
γεωφιλοσοφίας και γεωψυχολογίας την «γεωπολιτική μεσότητα»
της Οικουμένης, υποχρεούται να διατηρεί τις απαιτούμενες
ισορροπίες με όλες τις μεγάλες δυνάμεις, και να εφαρμόζει
παγίως μία εθνική πολιτική σταθερά επικεντρωμένη
στην εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων και στην
μεγιστοποίηση των γεωστρατηγικών της οφελών.
Διανύουμε μία εξαιρετικά κομβική περίοδο, κατά την οποία
συντελείται η σταδιακή αποδόμηση της ευρωατλαντικής
αρχιτεκτονικής και η αποσύνθεση της αμερικανικής ηγεμονίας,
σε συνδυασμό με την μετακίνηση του παγκοσμίου αναπτυξιακού
δυναμικού προς την Ευρασία και την ανάδειξη ενός πολυπολικού
διεθνούς συστήματος. Υπό αυτές τις συνθήκες, και εν όψει
των κατακλυσμιαίων αλλαγών που επίκεινται, η Ελλάδα θα
έπρεπε ήδη να προετοιμάζεται για να ανταπεξέλθει
στις τεράστιες προκλήσεις που της επιφυλάσσει η
γεωπολιτική της μοίρα, ως γέφυρα μεταξύ Δύσης και
Ανατολής, διαβλέποντας τον δυνητικό της ρόλο σε ένα
μετα-δυτικό status-quo, υπό την αιγίδα μίας διεθνούς
συνθήκης ισορροπίας μεταξύ Η.Π.Α, Ρωσίας, Κίνας και Ινδίας.
Δυστυχώς, όμως, η πατρίδα μας έχει απολέσει την διαπραγματευτική
της ισχύ και το γεωστρατηγικό της εκτόπισμα, αυτοεγκλωβιζόμενη
σε μία σχέση μονομερούς εξάρτησης από τις Η.Π.Α,
η οποία έχει αποκτήσει και την αναγκαία ευλογοφανή
τεκμηρίωση, υπό τον τίτλο «στρατηγική συμμαχία».
Η αμερικανική διπλωματία, εκμεταλλευόμενη την
υποτέλεια της ελληνικής ηγεσίας, καθώς και την έλλειψη
εθνικού οράματος, στρατηγικής κουλτούρας και διορατικότητας,
αφ’ ενός χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως μοχλό πίεσης έναντι
της «ανυπάκουης» Τουρκίας, αφ’ ετέρου επιτυγχάνει την
εργαλιοποίησή της ως γεωπολιτικό ανάχωμα της Ρωσίας,
κάτι το οποίο μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνο
και ολέθριο για την εθνική ασφάλεια και την εδαφική
ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Ερ: Ρουτίνα καθημερινή πλέον οι παρενοχλήσεις,
οι προκλήσεις και οι εναέριες παραβιάσεις των Τούρκων.
Πώς κρίνετε τον τρόπο που τις αντιμετωπίζει η κυβέρνηση;
Απ: Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά ακολουθούν
πολιτικές κατευνασμού έναντι των τουρκικών προκλήσεων
και επιθετικών ενεργειών. Εξ ορισμού, η πολιτική
κατευνασμού εφαρμόζεται μέσω συνεχών υποχωρήσεων
και ενίοτε παραχωρήσων, υπό το βάρος της απειλής
μίας πολεμικής σύγκρουσης. Η ανοχή των προκλητικών
ενεργειών της Τουρκίας, το γεγονός ότι αυτές παραμένουν
ατιμώρητες και η αδράνεια έναντι της συνεχούς επιθετικότητας,
την οποία βιώνουμε εντόνως αυτή την περίοδο στην Α.Ο.Ζ.
της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκαλεί στην Τουρκία μία
υπερβολική αυτοπεποίθηση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα
την έτι περαιτέρω αύξηση της επιθετικότητάς της
. Η παρούσα κυβέρνηση και ιδιαιτέρως η ηγεσία του
ΥΠ.ΕΘ.Α προσπαθεί να κατευνάσει την τουρκική
επιθετικότητα με την υιοθέτηση Μέτρων Οικοδόμησης
Εμπιστοσύνης (Μ.Ο.Ε.), τα οποία είναι παντελώς προσχηματικά
και δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον περιορισμό
των τουρκικών προκλήσεων και την μείωση της έντασης στο Αιγαίο.
Η Τουρκία, κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχει επιτύχει τις τελευταίες
δεκαετίες την σταδιακή παγίωση των διεκδικήσεών της
εις βάρος της Ελλάδας και έχει αποσπάσει, άνευ πολέμου,
οφέλη, τα οποία θα μπορούσε να αποσπάσει μόνο μετά
από μία νικηφόρα πολεμική σύγκρουση.
Ερ: Η άποψη σας για τα εκλογικά αποτελέσματα ;
Aπ: Τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν, κατά την άποψή μου,
αναμενόμενα. Το ζήτημα είναι η ανάγνωση και η ερμηνεία
που επιδέχονται. Εκτιμώ πως δεν είναι η Ν.Δ. αυτή που επικράτησε,
αλλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α αυτός που έχασε. Δεν θα ισχυριζόμουν ότι συνετρίβη,
γιατί ακόμα και το 23,8% που απέσπασε ήταν αρκετά υψηλό ποσοστό,
αν αναλογιστεί κανείς την καταστροφή που έχει προκληθεί κατά την
διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και
τους ΑΝ.ΕΛ. Το κίνητρο των ψηφοφόρων ήταν ξεκάθαρα
τιμωρητικό, γεγονός το οποίο σημαίνει πως το εκλογικό σώμα
δεν κινήθηκε με σκοπό να αναδείξει μία νέα πολιτική πρόταση,
αλλά να απορρίψει την ήδη υπάρχουσα.
Ελλείψει σοβαρών εναλλακτικών επιλογών, στράφηκε σε
ένα κόμμα το οποίο συνηγόρησε στην μνημονιακή υποδούλωση
της χώρας και το οποίο δεν έχει ουσιαστικά καμμία νέα ιδέα για
την διακυβέρνησή της. Για ακόμα μία φορά, συνεπώς, ανεδείχθη
η «διπολική διαταραχή» του ελληνικού πολιτικού συστήματος
, η οποία περιορίζει την πολιτική μας αντίληψη και μάς καταδικάζει
σε έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος αναπαράγει αποκλειστικά
πελατειακές σχέσεις και εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Πολύ φοβάμαι πως στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, και με
δεδομένη την επαναφορά της απλής αναλογικής, οι κάλπες δεν
θα αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, κάτι το οποίο ενδέχεται
να οδηγήσει την χώρα σε μία εκτεταμένη πολιτική κρίση και
σε μία περίοδο ακυβερνησίας, μέχρι να οριστικοποιηθεί
ο σχηματισμός κάποιας κυβέρνησης συνεργασίας ή ακόμα και οικουμενικής.
Ερ: «Κριμαία - Η ενεργειακή γέφυρα της Ευρώπης»
, το νέο σας βιβλίο, σχετικά με την ρωσική γεωστρατηγική.
Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Απ: Όπως γνωρίζετε η χερσόνησος της Ταυρίδος (Κριμαία) είναι
εδώ και πέντε χρόνια τμήμα της ρωσικής επικρατείας, γεγονός
το οποίο, κατά την άποψή μου, συνετέλεσε στην αποκατάσταση
μίας ιστορικής αδικίας δεκαετιών. Το βιβλίο πραγματεύεται
τον δυνητικό ρόλο της Κριμαίας στην ενεργειακή τροφοδοσία της
ευρωπαϊκής αγοράς με Φ.Α., μέσω της κατασκευής ενός δικτύου
αγωγών, εναλλακτικού του Turkish Stream, το οποίο θα συνδέει
την Ρωσία με την Ευρώπη, μέσω της χερσονήσου.
Μεταξύ άλλων στο βιβλίο προβάλλεται μία - απηλλαγμένη
από τις ευρωατλαντικές προκαταλήψεις - αντικειμενική θέαση
των ρωσικών αντιλήψεων, παρέχοντας στο αναγνωστικό κοινό
, ειδικό και μη, την δυνατότητα να κατανοήσει πως οι
πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η Ρωσική Ομοσπονδία,
στο πλαίσιο άσκησης της εξωτερικής της πολιτικής,
είναι ευθυγραμμισμένες με την προοπτική ενδυνάμωσης
της διεθνούς ειρήνης, της ασφαλείας και της σταθερότητος
και αντανακλούν την άρρηκτη σχέση που συνδέει την
ρωσική στρατηγική κουλτούρα με τις αξίες και τις
αρετές του Ελληνισμού, του Ανατολικού Ορθοδόξου
Χριστιανισμού και του Ανθρωπισμού.
Έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι στην πορεία του κόσμου προς
την μετα-δυτική τάξη πραγμάτων, αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα,
εκτός από μία εναλλακτική πολιτική, οικονομική και κοινωνική θεωρία
(πρβλ. την 4η Πολιτική Θεωρία του Alexander Dugin), είναι πρωτίστω
μία νέα φιλοσοφία ζωής. Η Ρωσία, ως ανερχόμενη πλανητική δύναμη
και ως κράτος θεμελιωμένο στις πανανθρώπινες αξίες της Ορθοδοξίας,
έχει το ιστορικό καθήκον να προτείνει αυτή την νέα φιλοσοφία, αρκεί να
μην περιοριστεί σε έναν στείρο ευρασιατισμό και να κάνει ένα μεγάλο
άλμα στην κατανόηση της ιστορικής της αυτογνωσίας, αναζητώντας την
οντολογική της ταυτότητα στον Ελληνισμό και στις αρετές του
Ελληνορθοδόξου ιδεώδους. Η οικουμενική δυναμική του Ελληνισμού,
εκπεφρασμένη από μία ισχυρή πλανητική δύναμη, η οποία έχει την
δυνατότητα να την κατανοήσει και να την αξιοποιήσει, μπορεί να
αποτελέσει την ασφαλέστερη επιλογή επίλυσης του γόρδιου δεσμού
της παγκοσμιοποιητικής ομογενοποίησης η οποία καταστρέφει
την ανθρωπότητα.
Σας ευχαριστώ θερμά
Από Βίκυ Μπαϊρακτάρη για «Το Θέμα Χαλκιδικής»
Βιογραφικό
Ὁ Ἰωάννης Φριτζαλᾶς γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1983.
Ἒχει σπουδάσει στὸ Τμῆμα Οἰκονομικῆς καὶ Περιφερειακῆς Ἀναπτύξεως
τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικῶν καὶ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν
καὶ ἒχει παρακολουθήσει μία πληθώρα προγραμμάτων ἐξειδικευμένης
ἐπιμορφώσεως στὶς Διεθνεῖς Σχέσεις, τὴν Ἱστορία κ.α.. Ὡς γεωπολιτικὸς
καὶ ἱστορικὸς ἀναλυτής, μὲ εἰδικὲς γνώσεις καὶ πολυετῆ ἐμπειρία ἐπὶ τοῦ
«μειονοτικοῦ ζητήματος» τῆς Θράκης, συνεργάζεται ἐπιλεκτικὰ μὲ δεξαμενὲς
σκέψεως τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, συντάσσοντας εἰσηγητικὲς
μελέτες, οἱ ὁποῖες, κατὰ κύριο λόγο, ἑστιάζουν: α) στὴν ἀνάδειξη τῆ
ς ἱστορικῆς σημασίας καὶ τοῦ στρατηγικοῦ ρόλου τῆς Θράκης,
β)στὴν ἑρμηνεία τοῦ «μειονοτικοῦ ζητήματος», ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς
τουρκικῆς ἀπειλῆς, γ) στὴν ἑρμηνεία τῶν ἑλληνοτουρκικῶν
σχέσεων καὶ δ) στὴν ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ καὶ γεωπολιτισμικοῦ
δυναμικοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.Ἒχει, ἐπίσης, ἀναπτύξει τὴν μέθοδο
φιλοσοφικῆς συμβουλευτικῆς, ὑπὸ τὸν τίτλο «Στρατηγικὴ Ἀγωγὴ
καὶ Νοητικὴ Ἡγεσία», τὴν ὁποία παρουσιάζει ἀπὸ τὸ 2012
σὲ ἐτήσιους κύκλους σεμιναρίων σὲ διάφορες πόλεις τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ μέθοδός του ἑστιάζει στὴν ἀνάλυση τῆς διαχρονικῆς ἐξελίξεως
τῆς ἑλληνικῆς βιοθεωρήσεως καὶ τῆς πρακτικῆς συμβολῆς αὐτῆς
στὴν διαμόρφωση μίας ὁλοκληρωμένης προσωπικότητος κι
ἑνὸς ἁρμονικοῦ κοινωνικοῦ/ἐθνικοῦ συνόλου. Παράλληλα,
ἐργάζεται ὡς Σύμβουλος Ἐπαγγελματικοῦ Προσανατολισμοῦ
καὶ Οἰκογενειακῆς Ἀγωγῆς.
Οἱ σημαντικότερες μελέτες του εἶναι: «Ἡ διαχρονικὴ κρίση
ταυτότητος τῆς Τουρκίας» (2013), «Θράκη-Γεωστρατηγικὴ
ἀνάλυση καὶ μουσουλμανικὴ μειονότητα» (2014)
, «Ἡ μεθοδολογία τῆς γενοκτονίας ἐν καιρῷ εἰρήνης»
(2014), «Ἡ ἂλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως/Διαχρονικὲς συνέπειες
καὶ στρατηγικὴ ἀποτροπῆς» (2016), «Νοητικὴ ἡγεσία καὶ γεωπολιτικὴ φιλοσοφία
» (2017), «Ἡγεμὼν Νοῦς/Ἀπὸ τὴν στατικὴ λογικὴ στὴν κβαντικὴ νοημοσύνη
» (2018), «Belt & Road Initiative (BRI)/Ἡ ἀναβίωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συμβολή του στὴν διαμόρφωση τοῦ εὐρασιατικοῦ γεωπολιτισμοῦ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου