Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Το φαινόμενο να είσαι…ελεύθερος Ελληνας!

του Στέλιου Συρμόγλου
Σ’ αυτή τη δραματική περίοδο που η Ελλάδα καταβυθίζεται μέσα στο “σκότος” των μνημονιακών πολιτικών, με την πνιγηρή αγωνία να διατρέχει τους οικονομικά δυπραγούντες πολίτες, με τον Ελληνα να μην...
προσδοκά τίποτα ή ως ευαπάτητος να εγκλωβίζεται σε διλημματικές φοβίες ή και για τους λιγότερο “ανθεντικούς” να ολισθαίνουν στην κατάθλιψη, αλλά και με τους “άλλους” να ζούν στη μακαριότητά τους, υπάρχουν Ελληνες που είτε επιχειρούν ένα είδος στοχαστικής διαφυγής από την πνιγμονή των καιρών, είτε αντιδρούν. Κι αντιδρούν με το στεγνό ορθό λόγο και το πειθαρχημένο συναίσθημα ενάντια στον ψυχρό λογισμό των αβέλτερων, ανίκανων και ανάλγητων της πολιτικής. Ολων αυτών που διαχειρίζονται με άκρατη επιπολαιότητα τις τύχες της κοινωνίας.

Και συνιστούν το φαινόμενο των…ελευθέρων Ελλήνων. Γιατί δεν είναι όλοι οι Ελληνες ελεύθεροι. Ζούν την αυταπάτης μιας ανύπαρκτης ελευθερίας. Για τους πραγματικά ελεύθερους Ελληνες τα οργανωμένα συμφέροντα ενσαρκώνουν μεταποιημένα κίνητρα συναιθημάτων. Το πάθος της πολιτικής πλεονεξίας, για παράδειγμα, ή του εξουσιασμού ή το αίσθημα της ανασφάλειας μεταμφιέζονται σε σχηματισμούς πολύπλοκους, σε μηχανισμούς που λειτουργούν με ακρίβεια μαθηματική σε βάρος της κοινωνίας.

Και μεταρέπονται, αυτοί οι ελεύθεροι Ελληνες, σε πολύ οργισμένους, που αρνούνται τη σύμπλευση με τα άνομα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Οργίζονται για ό,τι τραγελαφικό και καταφωρά άδικο συμβαίνει σε κάθε τομέα της πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Οργίζονται με όλους τους άλλους Ελληνες, που συνήθως θαυμάζουν ανάξια θαυμασμού και επιθυμούν όσα πρέπει να αποφεύγουν…

Είναι οι ρεαλιστές και οι ορθολογιστές. Οι χειροκροτητές των αποφάσεων ευθύνης. Και δεν μετράνε τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του ευκαιριακού τίποτα. Μπορεί να είναι αφανείς, ως επί το πλείστον είναι αφανείς, γιατί αποφεύγουν μετά βδελυγμίας την επιφάνεια και την επιδερμική προσέγγιση των κοινωνικών δρώμενων. Είναι οι προοδευτικοί με την μαξιμαλιστική έννοια της λέξης. Και το “κόκκινο φανάρι” στην κούρσα των διαγκωνιζόμενων της ποικιλόμορφης διαφθοράς.

Οι ελάχιστοι εξ’ αυτών που έχουν δημόσιο λόγο, όταν τουν έχουν, λένε πράγματα ζωτικά και ζέοντα. Ανασύρουν αλήθειες παραπεταμένες ή καταπλακωμένες από τη συμβατικότητα και τις κατά συνθήκην παραδοχές.

Οι ελεύθεροι Ελληνες αντιδρούν στις πολιτικές αλχημείες, στην ερριζωμένη αντίληψη της “αρπακτής”, στην έωλη νοοτροπία του πρόχειρου, που όλα μαζί συνθέτουν την εικόνα μιας “βάρβαρης” κοινωνίας πολιτών. Οπου το αύριο υποθηκεύεται από την “κοινωνικοποιημένη” αδηφαγία του άγονου σήμερα.

Ανήκουν εξ’ αντικειμένου στους ολίγους. Δεν είναι ωστόσο ελιτιστές. Απλώς δεν ευτελίζουν τα κύρια χαρακτηριστικά τους χάριν κάποιας αμφίβολης εκλαίκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών και των απόψεών τους συγκερασμών. Αυτή η καθαρότητά τους αδήριτα παρουσιάζεται και ως σκληρότητα, ως απολυτότητα, ως αδιαλλαξία ή και ως περιθωριοποιημένη αντίδραση.

Δεν είναι ξεκομμένοι από την κοινωνία. Αναπνέουν με το λαό. Πονάνε με τα παθήματά του. Η απολυτότητά τους δεν είναι υποχονδρία ή ιδιοτροπία. Είναι στάση ζωής διατοπικά, διαχρονικά και διαπαραταξιακά υπέρ των αξιών και των αξίων. Εμμένουν στη συνέπεια των λόγων τους και επιμένουν στην προετοιμασία για ό,τι κάνουν, επειδή δεν τους αρέσει να φθέγγονται για τα πάντα από γόνατος.

Είναι οι ελεύθεροι Ελληνες που θεωρούν τη σοβαρότητα μια υπόθεση βαθύτατα υπαρξιακή, αλλά και μια σύνθετη και πυκνή έννοια. Γι’ αυτό αντιτίθενται σφόδρα στον πολιτικό αυτοσχεδιασμό. Στη διαλυτική επίδραση των νοθευτών απόψεων και ιδεών. Οι πράξεις τους είναι συγκλίνουσες πρός μια γενική συνισταμένη. Δεν ασχολούνται με όλα και με τίποτα. Ακολουθούν τη γνώση σ’ όλο το διαχρονικό της τόξο. Οχι για να γίνουν “αποθήκη” και ταμείο πληροφοριών. Διαθέτουν απλώς κοινή συλλογιστική, την οποία διαπερνά ένα ρίγος και ένα πάθος. Οχι πάθη.

Η αντίδρασή τους είναι μια επιταγή της συνείδησής τους. Εχουν συχνά ύφος σαρκαστικό. Ενίοτε ειρωνικό. Ο σαρκασμός τους όμως αφορά καταστάσεις. Οχι πρόσωπα. Αν στρέφονται κριτικά εναντίον προσώπων, είναι επειδή αυτά δημιούργησαν τις καταστάσεις ή δεν τις απέτρεψαν ή δεν τις αξιοποίησαν για το κοινό συμφέρον. Πρόκειται, δηλαδή, για σαρκαστική κριτική που αίρεται πάμω από πρόσωπα. Και δεν τοξινώνεται από την προσωπική εμπάθεια ή το συμφέρον…

Κι αυτή η στάση τους είναι που προκαλεί και ενοχλεί. Είναι που φοβίζει το συνασπισμό των βλακών και μετρίων της πολιτικής, τους παγιδευτές των ονείρων του εύπιστου λαού.

Τους θεωρούν αντιδραστικούς, ίσως και περίεργους. Ποιοί; Ολοι όσοι έχουν εθιστεί στο ανάλαφρο και επιπόλαια επικίνδυνο. Και ως θεωρούμενοι “αντιδραστικοί” άλλοτε “αυτοκαταδικάζονται” κι άλλοτε εξοστρακίζονται στον “ξηρόν άρτον της κοινωνικής εξορίας”.

Και βιώνουν τη μοναξιά. Αυτή όμως η “μοναξιά” τους ξεχωρίζει από την αβουλία των πολλών και την τύρβη τους. Ολων αυτών που άγονται και φέρονται. Και η αντίδρασή τους είναι μια συνεχής και εξ’ εγκάτων καταγγελία της αντιλαικότητας του ψεύδους της πολιτικής.

Μήπως ζούν στον μικρόκοσμό τους τελικά; Μπορεί να φαίνεται έτσι. Δεν είναι καθόλου εσωστρεφείς. Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας…Η άρνηση να αρμενίσουν σε ανοιχτές θάλασσες και η οκνηρή τους διάθεση να ενδυθούν το “ρούχο της μάζας”, να γίνουν περίτρμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό της, είναι και η προστασία τους από την αναξιότητα.

Μήπως είναι συντηρητικοί; Αντιθέτως…Είναι φύσει φιλελεύθεροι και αντιστατικοί. Επιζητούν την κινητικότητα, την ανανέωση και την ανατροπή. Και την κηρύσσουν. Η κοινωνία των ελεύθερων Ελλήνων δεν είναι “τσιμεντένια” ή “γύψινη” ή “αναπολητική” παλιών καλών εποχών. Είναι μια δρώσα ανοιχτή κοινωνία πολιτών, που επιδιώκει να “σμιλεύει” έναν τρόπο ζωής που ανανεώνεται και οξυγωνούται, για να μπορεί να εκτεθεί στη θετική κρίση της ιστορίας.

Οι ελεύθεροι Ελληνες γνωρίζουν ότι η μοίρα τους είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολλότητας. Και με τη ρωμαλαία συνείδησή τους δεν συμβιβάζονται με τον πολιτικό μηδενισμό και τον ξεπεσμό της κοινωνίας.

Αν διαβάζοντας τις παραπάνω αδρές γραμμές “ανακαλύψτε” τον ευατό σας ή έστω πτυχές του εαυτού σας, αναζητήστε τους ομοίους σας και μην “θωρακίζεστε” πίσω από προσχήματα και αμφιβολίες. Αν οι καταστάσεις ή η ιδιοσυγκρασία σας ή και οι καταβολές σας συνήργησαν καταλυτικά ώστε να μην αισθάνεσθε ελεύθεροι Ελληνες, αλλά να έχετε συμπιεστεί από την αδυσώπητη πραγματικότητα, τότε πάλι αναζητήστε αυτούς τους Ελληνες. Ζουν ανάμεσά μας! Με όσο απόθεμα αξιολογικής κρίσης απέμεινε από την απογοήτευση και την απαισιοδοξία, αναζητήστε τους. Θα τους αναγνωρίσετε! Και αποτελούν τη λύση!..

Οσοι πάλι εκλαμβάνετε τις παραπάνω σκέψεις ως έπεα πτερόεντα του γράφοντος ή αποκύαμα φαντασίας ενός ρομαντικού διαδρομιστή της ουτοπίας, συνεχίστε να συνωστίζεστε στην προοπτική του “τίποτα” και να αναμένετε προφήτες, θαυματοποιούς και θαυματουργούς να δώσουν λύσεις στα άλυτα. Μόνο που δεν έρθουν ποτέ!..

Και θα θυμίζετε τον άβουλο ταξιδευτή στην αποβάθρα των τρένων, που ενώ είχε την ευκαιρία να επιβιβαστεί στο πρώτο διερχόμενο συρμό, αναποφάσιστος και ανασφαλής παρέμεινε στο σταθμό, μέχρι που τα φώτα έσβησαν και πάνω στο πλακόστρωτο της αποβάθρας παγώσανε τα όνειρά του, επινοώντας άθελά του ένα δικό του θάνατο για να τον σκοτώσει…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

https://www.meapopsi.gr/2021/06/blog-post_89.html#more