Το αυτοκίνητο

 Του Τρύφωνα Ούρδα Μέρος Β΄

   Έτσι λοιπόν κι εγώ, παρά τις έντονες αντιρρήσεις των γονέων μου, έπαιρνα το αυτοκίνητο και το «βολτάριζα», κάθε φορά που αυτοί απουσίαζαν από το σπίτι. Και το κακό δεν ήταν ότι πήγαινα, όπως προείπα, μόνο στην πλατεία του χωριού αλλά πήγαινα και μακρύτερα σε άλλα χωριά, παρασυρόμενος κυρίως από χωριανούς μεγαλύτερους από μένα, που ήθελαν να δούνε τι άλλο… τη φιλενάδα τους!

   Και ακόμα, δεν ήταν λίγες οι φορές, που έπαιρνα χωριανούς και χωριανές, άλλους στριμωγμένους μέσα στην καμπίνα και άλλους ανεβασμένους πάνω στην καρότσα, χειμώνες και καλοκαίρια, για να πάμε σε γάμους, πανηγύρια ή σε«μπουζουκτσίδικα», όπως επίσης και στις «βόλτες» που γίνονταν τότε στα χωριά.

   Αλλά και πόσες φορές με τα παραπάνω δρομολόγια δεν κινδύνεψα να βουλιάξω, μέσα σε αγροτόδρομους, σε βάλτους και σε κατεβασμένα ποτάμια, μια και απέφευγα το δημόσιο δρόμο, μη τυχόν με βρει κανένα περιπολικό του Αστυνομικού Τμήματος Αριδαίας και με μπουζουριάσει στη «στενή» και ύστερα από εκεί άντε να ξεμπλέξεις! Βέβαια, παρ όλες τις προφυλάξεις μου, κάποτε κόντεψα να πέσω στα χέρια της Αστυνομίας! Στάθηκα όμως τυχερός, γλιτώνοντας τη τελευταία στιγμή να βρεθώ στο «ειδώλιο», εξαιτίας κάποιου κάρου που πήγαινε αργά μπροστά από το περιπολικό και έτσι εγώ πρόφτασα να μπω σε έναν παράδρομο γεμάτο δέντρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να εξαφανιστώ πριν με βρουν οι χωροφύλακες, όχι όμως τόσο ανώδυνα για το αυτοκίνητο, που «τραυματίστηκε»  από τα κλαδιά στους καθρέφτες και σ’ ένα από τα φτερά του. Τώρα πώς το δικαιολόγησα στους ιδιοκτήτες; Ε! Αυτό ήταν εύκολο- πανεύκολο για μένα, λόγω του δικηγορικού μου ταλέντου που ανέπτυξα τότε, μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό! Τους είπα πολύ απλά και με φυσικό ύφος, πως το αυτοκίνητο κύλησε μόνο του στον κατήφορο, μέσα στην αυλή του σπιτιού! Τους έκανα μάλιστα και παρατήρηση που δεν τράβηξαν το χειρόφρενο!

   Η ζημιά όμως που έπαθε τότε το αυτοκίνητο, ήταν πολύ μικρή μπροστά σε μια άλλη, που «έλαβε χώρα», λίγο καιρό αργότερα στα σπίτια έξω από το χωριό.

   Ήταν λοιπόν ένα απόγευμα των Φώτων, που πήγαινα με ένα ξάδερφό μου τον Κώστα στο διπλανό χωριό τη Σωσάνδρα, για να κάνουμε έκπληξη και να ευχηθούμε για τη γιορτή τους σε δύο …Φωτούλες. Τόση σύμπτωση ονομάτων στη συμπάθεια! Και όπως γινόταν πάντοτε, για ευνόητους λόγους, το αυτοκίνητο δεν ακολουθούσε τον κανονικό δρόμο αλλά «βάδιζε» τους καρόδρομους και τα στενά μονοπάτια, που μόλις μπορούσε να χωρέσει ένα γαϊδουράκι φορτωμένο με ξύλα. Έτσι σε έναν τέτοιο δρόμο που πηγαίναμε πριν τη «μεγάλη συνάντηση», ο Κώστας που ήταν καπνιστής, εγώ της «τράκας», άναψε τσιγάρο. Στη «μαγεία» του καπνού που συνεπήρε τη ψυχή μου, ζήτησα και εγώ να κάνω το ίδιο με το τιμόνι στα χέρια. Έλα όμως που το «έρμο» το τσιγάρο δεν άναβε. Σκύβοντας λοιπόν περισσότερο προς το μέρος του για να πετύχω το άναμμα, άφησα το τιμόνι στο «έλεος του Θεού». Ποιο έλεος δηλαδή, θα ήταν καλύτερα να πω, πως το άφησα πάνω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο, που έφραζε την αυλή του σπιτιού κάποιου συγχωριανού μας. Και το αποτέλεσμα! Πάει το δεξιό φτερό με τον προφυλακτήρα και το φανάρι του αυτοκινήτου, κατεδαφίστηκε και ο φρεσκοβαμμένος για τις γιορτές τοίχος, με τον χωριανό μας να τραβάει τα μαλλιά του, που δεν μπήκαμε, απρόσμενοι  επισκέπτες και με βάρβαρο τρόπο στο σαλόνι του σπιτιού του. Όμως δεν βαριέστε! Εμείς ήμασταν καλά και αυτό είχε σημασία! Γιατί καί οι ζημιές στο αυτοκίνητο αποκαταστάθηκαν, καί ο τοίχος υψώθηκε «περήφανος» πάλι στην αυλή. Εκείνο όμως το καταραμένο το τσιγάρο δεν «άναψε» ποτέ για να σπάσει η γκίνια. Ίσως βέβαια από την άλλη μεριά , έτσι τα έφερε  καλοπροαίρετα η μοίρα, για να θυμόμαστε σήμερα το γεγονός και μειδιώντας να  το κουβεντιάζουμε στα καφενεία.

   Αυτά που λέτε για το αμάξι μας! Το λατρεμένο αυτοκίνητο της καρδιάς μας! Ένα παλιοσιδερικό,  που κρατάει άσβεστες πολλές από τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Τι κι αν «γέρασε» και αυτό μαζί μας στο πέρασμα των καιρών! Στη ψυχή μας στέκεται πάντα νέο. Πριν λίγα χρόνια ένας μάστορας, φίλος του πατέρα μου, ο Τάκης ο Ψυχογιός, το ξαναζωντάνεψε και του έδωσε πολλά χρόνια ακόμα να ζήσει. Και θα ζήσει!

   Ωστόσο τώρα ξεκουράζεται σε ένα από τα υπόστεγο στο πατρικό μας σπίτι στο χωριό. Ξεκουράζεται και αναπολεί το ταραχώδες παρελθόν του με τις μεταφορές, τα ταξίδια και τις βόλτες του, έτοιμο να οργώσει και πάλι τους δρόμους και …τα δρομάκια! Ίσως να είναι το μοναδικό στην περιοχή και σε όλη την Ελλάδα αυτοκίνητο, κόντρα στην εξέλιξη της τεχνολογίας ,που όσο κι αν το θέλει «χαλκομανία» σε κάποια από τις εταιρείες ανακύκλωσης αυτοκινήτων δεν γίνεται το χατίρι της! Γιατί το αυτοκίνητο  εμείς το αγαπήσαμε και θα το αγαπάμε, όσο τουλάχιστον θα ζούμε!