Ερωτας και πολιτική, άριστοι και επαναστάτες.

                                                                                       Βάκης Τσιομπανίδης Πρόεδρος   ΑΚΚΕΛ

Η πολιτική είναι όπως και τον έρωτα, θέλει πάθος και πόθο. Αν δεν έχεις αυτά τα δύο και σε βαφτίζουν

 πολιτικό γιατί είσαι γιος ή κόρη πολιτικού, τότε είσαι απλά ζιγκολό και επιβήτορας της εξουσίας.

 Ο ερωτευμένος γράφει ποιήματα γιατί κάποιο πρόσωπο ή κάποιες καταστάσεις τον εξώθησαν 

πέρα από τα όρια, πρέπει να βγάλει προς τα έξω αυτά που τον πνίγουν, τα αισθήματα γίνονται λέξεις. 

Ο πολιτικός για να γράψει πύρινους λόγους, θα πρέπει να έχει όραμα πώς μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, 

να αγαπάει τον κόσμο, να το πιστεύει, να τον εξωθεί η αδικία να γράψει. Οι επιβήτορες της εξουσίας έχουν

 μισθωμένους επικοινωνιολόγους που τους γράφουν ομιλίες. Αλήθεια ποια η διαφορά με τον αγοραίο έρωτα ; 

ποιο το πάθος; το συναίσθημα, τα πιστεύω, οι ιδεολογίες ;

Τα μεγάλα πολιτικά τζάκια στην κυριολεξία έχουν πεθάνει, τα απομεινάρια αυτών κούτσουρα.

 Τα οποία ως πλησιέστερους συγγενείς τα βάφτισαν πολιτικούς. 

Και όμως η κοινωνία στα πλαίσια της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ψηφίζει το ποιο κενό υποκείμενο 

μην χάσει η ομάδα -κόμμα το πρωτάθλημα-εκλογές.
Αν δεν βγούνε μπροστάριδες πραγματικοί εραστές της πολιτικής, άνθρωποι που να καίγονται από τον πόθο 

για το κοινό όφελος, "τρελοί" που να θυσιάζουν τα πάντα στον αγώνα, που τα λόγια τους ως ποίηση 

να βγαίνουν από την καρδιά και να αγγίζουν τις καρδιές του λαού, άνθρωποι που θα σκύψουν χωρίς
δεύτερη σκέψη στο πρόβλημα αυτού που αγάπησαν περισσότερο, του Ελληνικού λαού, άνθρωποι 

που δεν διστάζουν να τσαλακωθούν όταν χρειάζεται, να θυμωσουν όταν πρέπει και να δώσουν 

και την ζωή τους αν χρειαστεί, άνθρωποι που κυριολεκτικά να είναι άνθρωποι.

 Αν δεν βρεθούν αυτοί, τότε θα συνεχίσουν να μας ποδηγετούν συγχρονοι κοτσαμπάσιδες με μισθωμένη 

την συλλογή φόρων από τον κάθε σουλτάνο που δήλωσαν υποταγή Γερμανό Αμερικάνο ή Άγγλο), 

μετριότητες και φαιδροί, χωρίς κανένα άλλο πάθος εκτός αυτό του πλουτισμού των ίδιων και των συνεργατών τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι ερωτευμένοι, οι ιδεολόγοι, αυτοί που αγωνίζονται ανιδιοτελός ευτυχώς υπάρχουν,

 η καθεστηκύια τάξη, τα μισθωμένα ΜΜΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους φιμώνουν, το σύστημα

 στην αρχή τους αγνοεί και όταν πλέον δεν μπορεί να το διαχειριστεί τότε αρχίζει την τακτική της σουπιάς,

 πετάει μελάνι και εφευρίσκουν όρους ώστε να χλευάσουν την αγνή αδολη αγάπη για τον λαό, 

υποτιμητικά σου κολλάνε την ρετσινιά του λαϊκιστή.

Ούτε στον έρωτα, μα ούτε στην πολιτική μπορούν να σταθούν ατσαλάκοτα ανθρωπάρια που το μόνο 

παραστράτημα ήταν στα 15 να βγουν από το σπίτι χωρίς ζακέτα, μαμοθρεφτα παιδάκια που ζούσαν

 σε αποστειρωμένα χρυσά κλουβάκια χωρίς κανενα νόημα ύπαρξης, παρά μόνο την προετοιμασία τους

 να αναλάβουν κληρονομικοί διάδοχοι, άχρηστοι καλύτερα παρά άριστοι . Άριστοι που δεν γνωρίζουν

 πόσο κοστίζει ένα κιλό ψωμί αλλά γνωρίζουν όλες τις πολιτικές θεωρίες. Δεν έχουν ιδέα τι βιώνει 

ο λαός αλλά τους είπαν πως πρέπει να τον σώσουν. Άνθρωποι που δεν αισθάνονται τίποτα από αυτά

 που λένε γιατί απλά τους τα γράφουν κάποιοι άλλοι. 

Κληρονομικοί επιγονοι που νομίζουν πως η εξουσία τους ανήκει ελέου θεού δικαιωματικά. 

Στο κάτω κάτω από την αρχαία Ελλάδα ακόμη ο εχθρός των αρίστων υπήρξε η δημοκρατία. ...

Επαναστάτες θέλει η χώρα και όχι σύγχρονους Όθωνες, τρελούς, αγωνιστές, ανθρώπους που

 δεν θα φοβηθούν να τα βάλουν με οποίο εχθρό αλλά και με την σύγχρονη Βαβαροκρατία

 και την αυλή της που τώρα τα λένε συστημικά πολιτικά κόμματα. Ρομαντικούς και παθιασμένους,

 ερωτευμένους που θα αισθάνονται την κάθε λέξη που λένε, ανθρώπους με ροζιασμένα χέρια 

που θα έχουν ζήσει χειρότερα από τον λαό που προσπαθούν να βοηθήσουν.

Όσο ξέρω πως υπάρχουν ακόμη έστω και λίγοι τέτοιοι "τρελοί" δεν φοβάμαι. Υπάρχει ακόμη ελπίδα !!!!

Περιοχή συνημμένων