Στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, βρίσκονται οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που κατά την άποψη μου έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν αναφέρομαι μόνο στην κόντρα με την Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θεοδώρα Τζάκρη, η οποία κατάφερε να συγκεντρώσει τα πυρά πάρα πολλών στελεχών για το άπατρις και διεθνιστής που ξεστόμισε προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η σημαντικότερη κόντρα κορυφής ήταν αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Φαίνεται λοιπόν οι σχέσεις τους, μετά τον εσωκομματικό ανασχηματισμό, είναι σε οριακό σημείο και κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να προβλέψει αν και πότε θα φτάσουν σε οριακή ρήξη.
Τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα γνωρίζω καλά, όμως διαπιστώνω ότι σήμερα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ότι πιο σημαντικό και σοβαρό έχει να επιδείξει το Κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μάλιστα η πολιτική του στην οικονομία και στην ανάπτυξη, όσο τον άφησαν, χαρακτηρίζεται με θετικό πρόσημο στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα ο Τσακαλώτος αντιλαμβάνεται πλήρως τα αδιέξοδα της ηγεσίας του Κόμματος που έχει εγκλωβιστεί στο αφήγημα της επιστροφής της εξουσίας χωρίς πρώτα να έχει αλλάξει αυτό. Τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί μοιάζουν σαν την σταγόνα που πέφτει στο λάδι. Ποτέ δεν θα γίνουν ένα σώμα.
Ο ίδιος μιλά, και αυτό το έκανε και όταν ήταν Υπουργός και έτρωγε τις «σφαίρες» από την τότε αντιπολίτευση. Σήμερα οι λεγόμενοι Προεδρικοί τον έχουν στοχοποιήσει με γνώμονα την ιδιοτέλεια τους αφενός και αφετέρου τις υπηρεσίες προς τον αρχηγό.
Σήμερα όμως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θεωρείται από το ευρύτερο αστικό κοινό ως ένας αξιόπιστος και σοβαρός συνομιλητής ο οποίος μπορεί να μιλήσει άνετα τόσο την γλώσσα των αγορών όσο και των θεσμών στην Ευρώπη και στην Δύση γενικότερα. Ξέρει να κρατά επίπεδο και γνωρίζει καλά ότι με λαϊκισμούς δεν μπορεί να σταθεί μια άλλη διαφορετική πολιτική απέναντι στην σημερινή Κυβέρνηση.
Για αυτό και τόνισε ότι θα πρέπει όλοι να είναι φειδωλοί όταν αποκαλούν τους αντιπάλους τους απατεώνες καθώς , αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες.
Η ομάδα των 53 που ηγείται ο κος Τσακαλώτος έχει θέσεις απόψεις ενώ δεν φοβάται να συγκρουστεί, όπως έκανε στην τελευταία κεντρική επιτροπή όταν ψήφισε λευκό για την εκλογή του κου Τσανακόπουλου στη θέση του γραμματέα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Εν κατακλείδι η άποψη μου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σταθερή. Όπως υποστήριξα με θέρμη τον Ιανουάριο του 2015 ότι θα έπρεπε να παραιτηθεί ο χαμένος των εκλογών Αντώνης Σαμαράς από την ηγεσία του Κόμματος, ήρθε η δικαίωση μου λίγους μήνες αργότερα, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις απανωτές ήττες του 2019 έπρεπε να παραιτηθεί ώστε να αναδειχθεί μια νέα ηγεσία.
Η νεότερη πολιτική ιστορία έχει δείξει πως μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μείνει στην ηγεσία την περίοδο 1989-1993 και στη συνέχεια ξανά έγινε Πρωθυπουργός. Τότε όμως υπήρχαν οι ειδικές συνθήκες του ειδικού δικαστηρίου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1993, ο Κώστας Σημίτης το 2004, ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου το 2011 ήταν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας είναι νικητής και τροπαιούχος στην υπόθεση Αριστερά στην Ελλάδα. Το όνομα του θα γραφεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία ως ο άνθρωπος που πήρε ένα κόμμα στο 3% κατάφερε να το κάνει Κυβέρνηση για 4 και πλέον χρόνια. Δεν έχει κάτι άλλο να αποδείξει. Η ιστορία θα κρίνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου