Τραγικές ιστορίες νοσηλευομένων και ιατρών
Στα όρια της
η υγεία της Πέλλας
Πρωτόγνωρες ήταν οι καταστάσεις που έζησαν ιατροί, νοσηλευτές και νοσηλευόμενοι αναφορικά με την υγειονομική κατάσταση του νομού, οι οποίοι δεν δίστασαν να αποκαλύψουν τα βιώματα τους. Ο Νοέμβριος ήταν ένας μήνας που τα δυο νοσοκομεία της Έδεσσας και των Γιαννιτσών πραγματικά λειτούργησαν στα όρια τους. Σήμερα μπορεί η κατάσταση να είναι λίγο καλύτερη, χωρίς να σημαίνει πως ακόμη και σήμερα οι ΜΕΘ του νομού είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες. Τα Νέα της Πέλλας, η πρώτη έντυπη καθημερινή εφημερίδα του νομού Πέλλας, από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ανέδειξε στην πραγματική τους διάσταση, όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο νομός μας, χωρίς υπερβολές, χωρίς λαϊκισμούς με μόνο σκοπό την διαφύλαξη της υγείας των πολιτών αλλά και την έρρυθμη λειτουργία των νοσοκομείων μας και των Κέντρων Υγείας.
Συγκλονίζει ο γυμναστής
που έγινε καλά στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης, εκπαιδευτικός γυμναστής στην Δευτεροβάθμια Πέλλας, είχε να
αρρωστήσει 15 ολόκληρα χρόνια. Ο κορονοϊός μπήκε στη ζωή του αναπάντεχα και τον
έστειλε στο νοσοκομείο Γιαννιτσών. Τα όσα έζησε θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα
μέσα του.
“Σήμερα (χθες) πήρα το αποτέλεσμα του τεστ
που επιβεβαίωσε ότι είμαι αρνητικός στον κορονοϊό. Με την αφορμή αυτή θέλω να
μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου. Μου πήρε δεκαπέντε μέρες να γράψω το
παρακάτω κείμενο και με εξουθένωσε αλλά επιτέλους τελείωσε” έγραψε σε
διαδικτυακή του ανάρτηση.
Κατά τη διάρκεια της
νοσηλείας του βιντεοσκόπησε με το κινητό του τηλέφωνο στιγμές που περνούσε και
τις μόνταρε με ένα ερασιτεχνικό πρόγραμμα.
Τα βιντεοσκοπημένα πλάνα από τον θάλαμο
Covid του Νοσοκομείου Γιαννιτσών, αναρτήθηκαν από τον ίδιο πριν από λίγες ώρες
στη σελίδα του στο Facebook, θέλοντας με αυτό το τρόπο να μοιραστεί με τους
φίλους του την τρομακτική, όπως την περιγράφει, εμπειρία του.
Το κείμενο του Γιώργου Γρηγοριάδη
«Σήμερα 09 Δεκεμβρίου 2020 συμπληρώνονται
ακριβώς τριάντα ημέρες που «πολεμώ» τον Κορωνοϊό COVID-19.Δε χρησιμοποιώ τυχαία
τη λέξη «πολεμώ»… γιατί για αυτό ακριβώς πρόκειται. Μία πραγματική μάχη με
θύματα και απώλειες.
Έχουν περάσει δεκαπέντε μέρες από τη
στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο. Βρίσκομαι στο σπίτι μου για τη δεύτερη φάση
της θεραπείας της πνευμονίας, και μόλις τελείωσε μία καινούρια καραντίνα 15
ημερών. Όλες αυτές τις μέρες έζησα απομονωμένος σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου
με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους. Τα παιδιά μου τα έβλεπα για δύο
λεπτά, μόνο από απόσταση και φυσικά πάντα με μάσκα, επειδή η άμυνα του
οργανισμού μου είναι πολύ εξασθενημένη.
Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου συνεχώς δίπλα
μου να με φροντίζει και με την περιποίησή της γίνομαι κάθε μέρα και λίγο
καλύτερα. Δόξα τον θεό κανένας τους δε νόσησε. «Πως ήταν μέσα στο νοσοκομείο»
με ρώτησε η Καλλιόπη. Ήταν η πιο φυσιολογική ερώτηση που μπορούσε να μου κάνει.
Μέχρι τώρα δεν κατάφερα να της απαντήσω… Δεν μπορούσα…Πνιγόμουν… Πρέπει όμως να
το κάνω για να βρω την ψυχική μου ηρεμία. Να το ξέρετε… θα φωνάξω… θα βρίσω… θα
ουρλιάξω… θα πονέσω… Aλλά θα είναι η ψυχή μου αυτή που μιλάει. Όποιος θέλει
ακούει… Στα εξωτερικά ιατρεία…
Για να πω την αλήθεια τα τελευταία 15
χρόνια δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ήμουν πάντα γερός και δυνατός σαν ταύρος. Έτσι
όταν την Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020 άρχισα να έχω δέκατα πυρετού και αδυναμία
ξαφνιάστηκα. Ήρθα σε επικοινωνία με τον ΕΟΔΥ και την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020
έκανα το μοριακό τεστ COVID-19. Δύο μέρες μετά… το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020
έμαθα ότι είμαι θετικός.
Όλες αυτές τις ημέρες ο πυρετός μου
ανέβαινε συνεχώς και εγώ χειροτέρευα. Μέχρι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020 ο πυρετός
μου είχε φτάσει 39.6 και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Ο γιατρός μου Μ. Α. είπε
πως έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο οπωσδήποτε για θεραπεία. Όσα χρόνια κι αν
περάσουν όμως… ποτέ όμως δε θα ξεχάσω τα λόγια του. «Πήγαινε παιδί μου στο
νοσοκομείο και οπλίσου με υπομονή γιατί δεν μπορείς καν να φανταστείς αυτά που
θα δουν τα μάτια σου εκεί πέρα».
Και έτσι στις 22:30 το βράδυ της Τετάρτης
18 Νοεμβρίου 2020, η γυναίκα μου με άφησε στην είσοδο του νοσοκομείου κι εγώ
άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα που οδηγούσε στα πρώην εξωτερικά ιατρεία, που
είναι πλέον η πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον του COVID-19. Την ανηφόρα… που
οδηγούσε στις πύλες της κολάσεως. Γιατί αυτό ακριβώς αντίκρυσα μόλις άνοιξα την
πόρτα. Μία κόλαση.
Μόλις μπήκα μέσα ήταν ο χώρος υποδοχής.
Ένας τεράστιος διάδρομος είκοσι μέτρα μήκος και εφτά μέτρα πλάτος γεμάτος
καρέκλες, αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες, και 7 ράντζα.
Στα πλαϊνά… τα ιατρεία είχαν διαμορφωθεί σε θαλάμους και υπολογίζω πως στον
χώρο βρίσκονταν πάνω από 35 ασθενείς. Μία ομάδα 15 περίπου ατόμων (δύο γιατροί
και οι υπόλοιποι νοσηλευτές) όλοι ντυμένοι με τις εξωγήινες στολές τους,
υποδέχονταν τους ασθενείς. Μου είπαν να κάτσω σε μία καρέκλα και να
περιμένω.Δίπλα μου βρίσκονταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που καθόντουσαν σε διπλανές
καρέκλες και προσπαθούσαν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Φαίνονταν έτοιμοι να
καταρρεύσουν.
Παραδίπλα ένας κύριος γύρω στα εξήντα
έβηχε τόσο δυνατά που στο τέλος κάθε παροξυσμού δεν μπορούσε να αναπνεύσει και
τον έπιαναν σπασμοί στην προσπάθειά του να πάρει λίγο οξυγόνο. Και μετά από
λίγο ξεκινούσε το μαρτύριο του πάλι από την αρχή.
Ένας τσιγγάνος γύρω στα 25… με σαράντα
πυρετό, όπως μου είπε μία νοσηλεύτρια, έλεγε πως δεν έχει τίποτα και απαιτούσε
να υπογράψει και να φύγει με δική του ευθύνη, ενώ την ίδια στιγμή πνίγονταν από
τον βήχα. Μόνο η σκέψη του τι θα συνέβαινε αν έβγαινε από εκεί μου έφερε τρέλα.
Μία μητέρα νοσηλευόταν μαζί με την κόρη της και οι δυό θετικές στον COVID-19
και προσπαθούσαν να βολευτούν και να ξαπλώσουν πάνω σε τρεις καρέκλες. Ήταν και
οι δύο εξουθενωμένες.
Μία κυρία 42 χρονών όπως άκουσα να λέει
στους γιατρούς, καθισμένη σε μία καρέκλα έκλαιγε σιωπηλά ενώ μιλούσε
τρομοκρατημένη στο κινητό της με κάποιον. Φωνές, βογκητά και ουρλιαχτά
ακούγονταν από παντού και προκαλούσαν τρόμο, ενώ πολλοί παππούδες και γιαγιάδες
είχαν παραισθήσεις και φώναζαν τα παιδιά τους. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει
άλλη φορά τόσο άχρηστος, τόσο ανίκανος να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια. Όμως
τι θα μπορούσα να κάνω… τι.
Και τότε είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου
έναν ζωντανό νεκρό. Ένας παππούς γύρω στα 80… ξανθός με κοντό μαλί και τα πιο
γαλανά μάτια που είχα δει ποτέ, βγήκε από έναν θάλαμο. Το βλέμμα του ήταν
απλανές, χαμένο αλλά δεν κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο
άδειο βλέμμα σε άνθρωπο. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο σαν να ήθελε να πει κάτι…
αλλά λόγια δεν έβγαιναν. Ήταν γυμνός από τη μέση και κάτω και είχε ξηλώσει τον
ορό, την πεταλούδα και τον καθετήρα. Αίμα έσταζε από το χέρι του στο σημείο που
ήταν η πεταλούδα. Άρχισε να περπατάει με μικρά βήματα προς την έξοδο για να
πάει στο σπίτι του όπως είπε στους νοσηλευτές που έσπευσαν να τον βοηθήσουν.
Άνοια και κορωνοιός… δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός… μας είπε μία νοσοκόμα.
Μία τρέλα μου ήρθε στο μυαλό… ήθελα να
φύγω… να φύγω μακριά… Αλλά που να πάω; Ψηνόμουν στον πυρετό και ήμουν έτοιμος
να καταρρεύσω…
Ε. Κεχαγιά: Ως ιατροί ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις
Συγκλονίζει η μαρτυρία της Παθολόγου Εμμανουηλίας
Κεχαγιά, που υπηρετεί στο νοσοκομείο στα Γιαννιτσά, και περιγράφει τις
πρωτόγνωρες συνθήκες που βίωσε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει το υγειονομικό
προσωπικό, με την πανδημία του κορονοϊού.
Από τη μία, ο ένας ασθενής μετά τον άλλον,
να αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Απελπισία, λύπη και απόγνωση «ζωγραφισμένη»
στα πρόσωπα γιατρών και νοσηλευτών που παρά τον απίστευτο αγώνα τους, όλο αυτό
το διάστημα, βλέπουν πολλούς από τους ασθενείς τους, να «φεύγουν».
Από την άλλη, ασθενείς που η ζωή τους
κρατιόταν από μια «κλωστή» και που κανείς δεν γνώριζε αν θα τα καταφέρουν, να
βγαίνουν τελικά «θριαμβευτές» από τις ΜΕΘ, να αποσωληνώνονται και να
πλημμυρίζουν ανακούφιση και χαρά το υγειονομικό προσωπικό.
“Ζούμε στιγμές που δε μπορούσαμε να
φανταστούμε πριν λίγους μήνες”
Μιλώντας στο GRTimes.gr, η Παθολόγος,
Επιμελήτρια `Α στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου Γιαννιτσών, Εμμανουηλία
Κεχαγιά, περιγράφει το πως βιώνει το προσωπικό του νοσοκομείου αυτές τις
εξαιρετικά δύσκολες στιγμές, στη μεγαλύτερη υγειονομική κρίση που σάρωσε και τη
χώρα μας στη νεότερη ιστορία της.
«Ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες, τις οποίες
ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε πριν λίγους μήνες. Κληθήκαμε να
αντιμετωπίσουμε κάποιες εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις» αναφέρει η γιατρός που
με λύπη της διαπιστώνει πως το τελευταίο διάστημα ο ιός δεν ήταν και τόσο
φιλικός με τις ηλικίες από 40 – 60. «Τα άτομα που χειροτέρεψαν πολύ γρήγορα,
ήταν σε αυτές τις σχετικά νεαρές ηλικίες, ειδικά από 40 έως 50 ετών. Σε
αντίθεση με αυτά που ακούγαμε στο πρώτο κύμα της πανδημίας» λέει η κα. Κεχαγιά
προσθέτοντας πως μεταξύ των νεότερων ασθενών στις παραπάνω ηλικίες, υπήρχαν και
άτομα χωρίς υποκείμενα νοσήματα, κάποια εκ των οποίων δεν τα κατάφεραν.
Όπως επισημαίνει η παθολόγος, το
νοσοκομείο Γιαννιτσών, την εποχή πριν τον Covid 19 είχε 6 κλίνες ΜΕΘ, ωστόσο
στη συνέχεια αναγκάστηκε να αναπτύξει συνολικά περίπου 12, που το τελευταίο
διάστημα είναι 100% γεμάτες. «Αδειάζουν και γεμίζουν αμέσως οι ΜΕΘ. Κάποιοι
ασθενείς διασωληνωμένοι, χρειάζεται να παραμείνουν κάποιες ώρες σε αναμονή,
μέχρι να βρεθεί κρεβάτι, είτε στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Γιαννιτσών, είτε σε
κάποιο άλλο νοσοκομείο στη Βόρειο Ελλάδα».
Μιλώντας για την κλινική στην οποία
εργάζεται, την Παθολογική, η κα. Κεχαγιά εκτιμά ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες,
ανταπεξήλθε μέχρι στιγμής στο 100%, γεγονός που η ίδια αποδίδει και στον
διευθυντή της, τον κ. Ιωάννη Κακουλίδη, τον οποίο χαρακτηρίζει «μάχιμο και
άξιο».
“Τραγικές οι στιγμές”
Σε ερώτηση του grtimes.gr για το πως
βιώνει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τις τόσες πολλές απώλειες, η κα.
Κεχαγιά απαντά πως ξεπέρασαν όλοι τον εαυτό τους πολλές φορές. «Στην αρχή
πιστεύαμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Πέφταμε και σηκωνόμασταν, την ίδια στιγμή.
Δεν υπάρχει πολυτέλεια για δεύτερη σκέψη, σε αυτό που βιώσαμε, σε αυτό που
περάσαμε και που περνάμε» αναφέρει, προσθέτοντας πως ειδικά οι δύο τελευταίες
εβδομάδες ήταν εξαιρετικά τραγικές.
Προσπαθώντας να περιγράψει τις δραματικές
στιγμές των απωλειών δεν βρίσκει λόγια. Εξάλλου η σκέψη, όπως υπογραμμίζει,
είναι πολυτέλεια. «Και ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτή η
κατάσταση. Δεν είναι απλά ότι ξεψυχάει ο ασθενής… Να σε παρακαλάει, να
παρακαλάει κάποιος από το περιβάλλον του (τηλεφωνικά μόνο επιτρέπεται η
επικοινωνία), είναι τραγικές οι καταστάσεις. Δεν μπορεί κανείς να το
περιγράψει, δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους» αναφέρει.
Όσον αφορά τους ασθενείς που βγαίνουν από
τις ΜΕΘ, η κα. Κεγαχιά λέει ότι είναι η «μεγάλη χαρά» όλων. «Με το που θα
ντυθούμε και θα μπούμε στην κλινική Covid, έχουμε πρώτα να περάσουμε από το
τμήμα που είναι οι αποσωληνωμένοι για να πάρουμε λίγο κουράγιο. Αυτοί που
βγήκαν νικητές μας δίνουν το κουράγιο να συνεχίσουμε. Αυτή είναι πιστεύω και η
ικανοποίηση για έναν γιατρό. Τίποτα άλλο».
“Ανεκτίμητη η βοήθεια των εθελοντών”
Όπως ήταν επόμενο, πολλοί ήταν οι
εργαζόμενοι και του νοσοκομείου Γιαννιτσών που χτυπήθηκαν από τον κορωνοϊό, με
αποτέλεσμα να αυξηθεί πολύ η πίεση στο υπόλοιπο προσωπικό, που σύμφωνα με την
παθολόγο κάλυψε τα κενά, με υπερωρίες, εξτρά εφημερίες και φυσικά με τη βοήθεια
των εθελοντών γιατρών που ήρθαν από το «Mediterraneo Hospital» Αθηνών.
Η κα Κεχαγιά, αναφέροντας τα ονόματα τους,
ένα προς ένα, επισήμανε ότι οι γιατροί αυτοί τις τελευταίες μέρες έχουν
αναλάβει στον βαθμό που μπορούν και διεκπεραιώνουν, όσα περισσότερα περιστατικά
μπορούν, με αυτοθυσία. «Η συμβολή τους ήταν καταλυτική για εμάς. Η βοήθεια τους
ανεκτίμητη» σημείωσε, μιλώντας για τον ο κ. Βύρων Μαρδάγια, την κα. Μαρία
Πετράκη, τον κ. Ιωάννη Χρήστου, τον κ. Ανδρέα Τσίφη και την κα. Άννα Μαρία
Βιέρου.
«Μια νεράιδα να τα σβήσει όλα από το μυαλό
μας»
Σε ερώτηση για το πως βλέπει το επόμενο
διάστημα και για το τι θα κρατήσει στο μέλλον, από όλη αυτήν την εμπειρία, η
γιατρός του νοσοκομείου Γιαννιτσών είναι κατηγορηματική:
«Έρχονται και χρονιάρες μέρες. Θέλω μια
νεράιδα να τα σβήσει όλα από το μυαλό μας. Τίποτα άλλο. Να μη μείνει να
θυμόμαστε τίποτα από αυτές τις μέρες. Ειλικρινά. Το λέω και ανατριχιάζω. Δεν
θέλω να θυμάμαι τίποτα. Να βγούμε μόνο αλώβητοι, ο θεός να βοηθήσει εμάς, τους
ασθενείς, τις οικογένειες μας. Να βγούμε αλώβητοι και να τα ξεχάσουμε όλα»
επαναλαμβάνει.
Η παθολόγος δηλώνει πως τις τελευταίες
μέρες υπάρχουν κάποια σημάδια βελτίωσης και πως ο αριθμός των ατόμων που
προσέρχονται στο νοσοκομείο προς εξέταση έχει μειωθεί ελαφρά, με τη γενικότερη
εικόνα στην κλινική Covid να είναι κάπως καλύτερη και εκφράζει την αισιοδοξία
της πως αν όλα πάνε καλά και ο κόσμος προσέξει, τότε μπορεί να γλυτώσουμε ένα
τρίτο κύμα πανδημίας.
«Σαφώς και δεν είναι μια απλή γρίπη και
σωστό είναι και πάλι να υπενθυμίζουμε στον κόσμο, να φωνάζουμε Προσοχή,
Προσοχή, Προσοχή!!! Είναι ένας θανατηφόρος ιός. Μπορεί κάποιους να τους
ξεγελάσει, στους περισσότερους όμως θα είναι αμείλικτος. Προσοχή και μετά που
θα ηρεμήσουν τα πράγματα, γιατί θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση. Όχι μόνο
οι υγειονομικοί. Όλος ο κόσμος. Δεν πρέπει να ξανάρθει νέο κύμα. Δεν πρέπει να
το επιτρέψουμε. Να βγούμε όλοι να σηκώσουμε ένα τείχος και να το αποτρέψουμε.
Δεν επιτρέπεται να ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις» καταλήγει.
Έφυγαν νέοι άνθρωποι από όλη την Πέλλα
Υπάρχουν και άλλες δεκάδες ιστορίες με
ευχάριστο ή δυσάρεστο τέλος. Αυτό το διάστημα από την 1η Νοεμβρίου
έως σήμερα, έφυγαν 90 δικοί μας άνθρωποι, που είτε νοσηλεύτηκαν, είτε δεν
πρόλαβαν καν, να νοσηλευτούν. Χάθηκαν νέοι άνθρωποι 37 ετών, 50 ετών, 60 ετών.
Χάθηκαν ιατροί. Χάθηκε ένας φαρμακοποιός. Χάθηκαν εκπαιδευτικοί, ένας
αστυνομικός. Ζούμε μια τραγωδία που δύσκολα θα τελειώσει μέσα στο 2020. Οι
επόμενες 15 μέρες είναι πολύ κρίσιμες ώστε να βγουν ζωντανοί και άλλοι
συμπολίτες μας… Ας ευχηθούμε όλα να πάνε καλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου