Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Στο σημερινό σημείωμα μας θα ασχοληθούμε με την
τοπική επικαιρότητα αλλά και με λογικές και πρακτικές τοπικών αρχόντων. Όχι
όλων αλλά κάποιων. Σε μια τοπική κοινωνία κάποιοι από τους παράγοντες που
δείχνουν τον πλούτο και την πνευματική, κοινωνική και οικονομική καλλιέργεια,
είναι οι συνδικαλιστικοί φορείς (εμπορικοί σύλλογοι), είναι οι πολιτιστικοί
φορείς ( σήμερα οι σύλλογοι βρίσκονται σε διαρκή υποβάθμιση), είναι οι τοπικές
εφημερίδες (και όχι τα σάιτ) που κυκλοφορούν σε ένα τόπο αλλά είναι οι Δήμαρχοι
που μας Κυβερνούν. Για τους τελευταίους έχουν ευθύνες και οι πολίτες για τις
επιλογές τους.
Τον τελευταίο καιρό διακρίνουμε πρακτικές και
συμπεριφορές από κάποιους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι έχουν αποκτήσει
αλαζονικά και αυταρχικά σύνδρομα. Βλέπουν παντού εχθρούς και κυρίως τους
δημοσιογράφους οι οποίοι κάνουν την δουλεία τους. Φτάνουν μάλιστα σε
εξευτελιστικές λογικές και σκέψεις ότι μπορούν να διαφεντεύουν τον τόπο και
όσοι δεν τους υπηρετούν και δεν τους παινεύουν θα έχουν την τύχη των προβάτων
που έφυγαν από το μαντρί. Δηλαδή θα τους φάει ο κακός λύκος.
Η εφημερίδα
Νέα της Πέλλας, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, αντικειμενικότητα και πάνω
από όλα με ποιότητα, κρατάει ψηλά την σημαία της ενημέρωσης με απαρέγκλιτη
καθημερινή κυκλοφορία, τυγχάνοντας ευρείας αναγνωσιμότητας.
Μάλιστα κάποιες από τις αποκαλύψεις της φτάνουν μέχρι την Ελληνική
Βουλή με την κατάθεση ερωτήσεων, από Βουλευτές. Φυσικά όχι της Πέλλας αλλά των Αθηνών. Κάτι είναι και αυτό.
Στην τοπική κοινωνία είτε είναι
κομματάρχες, είτε είναι Δήμαρχοι, είτε είναι Βουλευτές, αδυνατούν να
αναγνωρίσουν μια επιτυχία. Άλλωστε θέλει
γενναιότητα η αναγνώριση. Αντίθετα χρειάζεται μεγάλη αμετροέπεια και μικρότητα
ο υποβιβασμός της επιτυχίας.
Αναφορικά με εμάς, ποτέ δεν
νιώσαμε ως πρόβατα που ενώ βρισκόμασταν στην στάνη, φύγαμε για να μας φάνε οι
μοναχικοί λύκοι. Δεν νιώθουμε έτσι γιατί τα πρόβατα που μένουν μέσα στο τέλος
τα τρώει ο βοσκός.
Δεν είμαστε ακόμη τα Γκεσέμια που οδηγούν το κοπάδι.
Θα μπορούσα να πω παραβολικά πως μιας ταιριάζει ο ρόλος του τσομπανόσκυλου που
φιλάμε το ποίμνιο αλλά και τον βοσκό από
τις κακοτοπιές. Γκεσέμια είναι τράγοι
που οδηγούν το κοπάδι, ενώ τα μαντρόσκυλα φυλάνε όλη τη στάνη, τη μάντρα. Τα γκεσέμια είναι
πάντοτε ευνουχισμένα ζώα, όχι όμως τα μαντρόσκυλα. Αυτή η ποιμενική
ονοματολογία της φύλαξης του κοπαδιού
Θα πρέπει να γνωρίζουν τα
δημόσια πρόσωπα να είναι ανεκτικά στην κριτική που τους ασκείται και να
σέβονται τους κανόνες του δημοσίου διαλόγου. Μια στάση που την τιμούμε και τηρούμε
απαρέγκλιτα ως κόρη οφθαλμού, στα «Νέα της Πέλλας», όσο κι αν
ενοχλούνται οι καθ’ οιονδήποτε τρόπο ασκούντες εξουσία.
Προφανώς οι δημοσιογράφοι έχουν
την υποχρέωση να περιγράφουν και να καταδείξουν τη νοοτροπία στην άσκηση της
διοίκησης. Στην Πέλλα όμως κάποιοι άρχοντες διακρίνονται μόνο για την
αυταρχικότητα τους δίνοντας δείγματα του
στιλ …«εδώ εγώ κάνω κουμάντο». Αυτό βεβαίως πόρρω απέχει από τον σεβασμό στους
δημοκρατικούς κανόνες και θυμίζει παλιές εποχές που «κοτσαμπάσηδες» διαφέντευαν
τον τόπο.
Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ και ο πανικός μέσα στον παραδαρμό
της αλαζονείας είναι κακοί σύμβουλοι.
Εμείς στα Νέα της Πέλλας, απροσχημάτιστα
καταγράφουμε τα γεγονότα με θάρρος και αλήθεια. Κάποιοι παραμένουν πιστοί στο
δόγμα ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΔΕΝ ΓΕΛΑΜΕ ΜΟΝΟ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ. Άλλος ένας
παράγοντας πίεσης κάποιων τοπικών αρχόντων στην Πέλλα είναι οι επικριτικές
φωνές που πληθαίνουν εναντίον πολλών
αποφάσεων και επιλογών τους. Για να
καταλάβουν όμως ότι αρχίζει να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια τους,
χρειάζεται ευφυΐα και αμφιβάλουμε αν την έχουν.
Εμείς Συνεχίζουμε γιατί εδώ
Ζούμε. ΑΣΚΟΥΜΕ σκληρή κριτική (το κάναμε και πριν από τις εκλογές) σε όλους για
το καλό της Πέλλας, αλλά δεν ανήκουμε σε εκείνους που τα μηδενίζουν όλα. Οι
διαφωνίες μας επικεντρώνονται σε συγκεκριμένες αποφάσεις, πράξεις και
παραλείψεις. Οι νοοτροπίες ανθρώπων που δρουν ως …«τοπάρχες» παλιάς κοπής, που
έχουν συνηθίσει στους ύμνους και αποδεικνύεται ότι δεν αντέχουν την
κριτική, την απεχθάνονται, όπως έχουν «αλλεργία» και στο να δίνουν
εξηγήσεις. Δυστυχώς, η αίσθηση ότι αμφισβητούνται ολοένα περισσότερο,
τους οδηγούν σε απανωτά λάθη. Συνηθισμένοι να απαιτούν,
μάλλον αστοχούν προσπαθώντας να διορθώσουν το ένα λάθος, κάνοντας κάποιο άλλο.
Έτσι για να τελειώνουμε εμείς δεν φεύγουμε από κανένα μαντρί γιατί είμαστε τα
τσομπανόσκυλα που φιλούν το κοπάδι και ο νοών νοήτω …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου