Ρεπορτάζ: Σοφία Στεργίου
Οι προκλητικές δηλώσεις του Άγγλου διπλωμάτη Ρόμπιν Ο' Νιλ, πρώην διαμεσολαβητή της ΕΕ στην ελληνο-μακεδονική διαμάχη, έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα ξένων «παραγόντων» που με περισσό θράσος επιχειρούν να υποδείξουν στην Ελλάδα τις «λάθος» επιλογές της, ενώ ταυτόχρονα αποδομούν την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση για την υποτιθέμενη «αδυναμία» της να τιθασεύσει τις «εθνικιστικές ορέξεις» των κρατών-μελών της. Η αρθρογραφία που φιλοξενείται υπό τον τίτλο "Νέα Μακεδονία" είναι ενδεικτική του ύφους και των προθέσεων πίσω από αυτές τις δηλώσεις.
Μια Ανάγνωση των Θέσεων Ο' Νιλ: Όταν η Ευρώπη Χάνει την Αξιοπιστία της... από τους Δικούς της!
Ο Ο' Νιλ, με μια δόση κυνισμού που μόνο ένας εκπρόσωπος μιας χώρας εκτός ΕΕ (πλέον) μπορεί να επιδείξει, παρουσιάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως έναν ανίσχυρο οργανισμό, θύμα των «εθνικιστικών ατζέντων» κρατών-μελών όπως η Ελλάδα και η Βουλγαρία. Η κεντρική του θέση είναι εξοργιστικά απλή και, κατά τη δική του οπτική, αδιαμφισβήτητη: «Η Ευρώπη χάνει την αξιοπιστία της. Όταν επιτρέπει σε ένα κράτος μέλος να κρατάει όμηρο μια υποψήφια χώρα λόγω ιστορικών ερμηνειών, γίνεται συνεργός στην άρνηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού. Η Μακεδονία είναι θύμα αυτού του συστήματος, όχι των δικών της λαθών».
Αυτή η δήλωση αποτελεί κορύφωση της προσπάθειας να μετατεθεί η ευθύνη για την πολύπλοκη και πολυεπίπεδη διένεξη για το όνομα της ΠΓΔΜ αποκλειστικά στους ώμους της Ελλάδας και, κατ' επέκταση, της ίδιας της ΕΕ, η οποία «ανέχεται» τέτοιες συμπεριφορές. Ο Ο' Νιλ, ενδεχομένως ξεχνώντας τον δικό του ρόλο ως «διαμεσολαβητής» σε μια διαμάχη που ξεκίνησε δεκαετίες πριν, εμφανίζει την ΠΓΔΜ ως ένα αθώο θύμα, μια χώρα που «δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείψει την αξιοπρέπειά της» και που είναι «σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας». Ουσιαστικά, προτρέπει τα Σκόπια σε περαιτέρω αδιαλλαξία, υπό τον μανδύα της «αξιοπρέπειας».
Η ΕΕ: Συνένοχος σε «Πολιτικές Άρνησης» και η «Ευρωπαϊκή Λάσπη»
Ο Βρετανός διπλωμάτης δεν διστάζει να κατηγορήσει ευθέως την ΕΕ ότι είναι «άμεσος συνεργός σε πολιτικές άρνησης». Ανατρέχοντας στην ιστορία, τονίζει ότι «η Ευρώπη έκανε λάθος από την αρχή με τη Μακεδονία», αναφερόμενος στην Επιτροπή Μπαντεντέρ και την «επαίσχυντη Διακήρυξη της Λισαβόνας». Ουσιαστικά, ο Ο' Νιλ ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα, ασκώντας «ισχυρή πίεση», ανάγκασε την ΕΕ να λάβει «πολιτική απόφαση χωρίς κάλυψη», απαιτώντας από την ΠΓΔΜ ένα όνομα που δεν θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία».
Εδώ η καυστικότητα ξεχειλίζει. Ο Ο' Νιλ και οι «άλλοι διπλωμάτες» που επικαλείται, δείχνουν με το δάχτυλο την Ευρωπαϊκή Ένωση για την «ανοχή» της στο ελληνικό εμπάργκο, τους αποκλεισμούς και την «αθέτηση του λόγου» της μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, επιτρέποντας «πρώτα έναν γαλλικό και στη συνέχεια έναν βουλγαρικό αποκλεισμό». Η φράση «η Ευρώπη, η οποία βασίζεται στις αρχές της ισότητας, του σεβασμού του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, του δικαιώματος στη δική της γλώσσα, πολιτισμό και τα συναφή, βρίσκεται τώρα σε θέση να το αμφισβητήσει αυτό σε έναν λαό» είναι μια ευθεία επίθεση στα θεμέλια της ΕΕ, αλλά κυρίως στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, οι οποίες κατηγορούνται ότι «βύθισαν» την Ευρώπη σε μια «λάσπη» αδιεξόδου.
Το «Μάθημα» της ΠΓΔΜ στην Ευρώπη: Μια Αναμενόμενη Προτροπή σε Αδιαλλαξία
Ο Ο' Νιλ φτάνει στο σημείο να παρουσιάζει την ΠΓΔΜ ως τη χώρα που «επαναφέρει την Ευρώπη σε τροχιά», επειδή «υπενθυμίζει στην ΕΕ ότι πρέπει να επιστρέψει στις δικές της αρχές και να επαναφέρει τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων σε ένα κανονικό πλαίσιο». Αυτή η θέση είναι ιδιαίτερα προκλητική, καθώς ουσιαστικά υπονοεί ότι η επιμονή της Ελλάδας σε θέματα που άπτονται της εθνικής της κυριαρχίας και ιστορίας, καθώς και οι βουλγαρικές αξιώσεις, είναι αυτές που εκτρέπουν την ΕΕ από τον «δρόμο» της.
Η υπόδειξη ότι «η Ευρώπη δεν έπρεπε να επιτρέψει ούτε μια γαλλική, ούτε γερμανική, ούτε πορτογαλική πρόταση, αλλά μόνο σαφείς κανόνες του παιχνιδιού, κριτήρια που ισχύουν για όλους» αποτελεί μια απλοϊκή και υποκριτική προσέγγιση σε ένα ζήτημα με βαθιές ιστορικές και πολιτιστικές ρίζες. Η δε «προσφορά λύσεων» από την πλευρά της ΠΓΔΜ για να βγει από το αδιέξοδο, η οποία «βοηθά έτσι κατά κάποιο τρόπο την Ευρώπη να βγει από τη λάσπη στην οποία έχουν βυθιστεί η Ελλάδα και η Βουλγαρία», είναι μια ωμή προσπάθεια αναστροφής της πραγματικότητας, παρουσιάζοντας τους «θύτες» ως «σωτήρες».
Συνοψίζοντας, οι δηλώσεις του Ρόμπιν Ο' Νιλ δεν αποτελούν απλώς μια ανάλυση της κατάστασης, αλλά μια ξεκάθαρη και καυστική επίθεση στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, με στόχο την αποδόμηση των θέσεών τους και την ανάδειξη της ΠΓΔΜ ως αδικημένου «θύματος» της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των «εθνικιστικών» απαιτήσεων των κρατών-μελών. Ένα θράσος που, δυστυχώς, βρίσκει πρόθυμους υποστηρικτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου