• «Ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε κι ο γάιδαρος», είναι η παροιμία που ταιριάζει απόλυτα, περιγράφοντας κανείς τη δύσκολη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα στην ύπαιθρο της Πέλλας, λόγω της ερήμωσής της!
Κι αυτό γιατί ήρθε η πανδημία του κορωνοϊού να δώσει τη «χαριστική βολή» στα χωριά μας, καθώς φέτος, λόγω και της ματαίωσης ουσιαστικά των πανηγυριών και των κοινών τραπεζιών, δεν αναμένεται να επισκεφθούν τις ιδιαίτερες πατρίδες τους οι απόδημοι, με αποτέλεσμα αυτά να είναι έρημα! Και μπορεί τυπικά να μην απαγορεύονται τα πανηγύρια, όμως τα περιοριστικά μέτρα που ισχύουν (καθιστοί, χωρίς χορό), θα οδηγήσουν τους περισσότερους πολιτιστικούς συλλόγους να μην μπουν καν στο κόπο διοργάνωσης «κουτσουρεμένων» εκδηλώσεων, καθώς έτσι δεν πρόκειται να προσελκύσουν επισκέπτες.
Λίγες αφίξεις…
Την ίδια ώρα, και πολλοί απόδημοι της Αμερικής και της Ευρώπης δεν αποφασίζουν εύκολα να κάνουν το ταξίδι στην γενέτειρα, καθώς τόσο η πανδημία με την έκρηξη των μεταλλάξεων, όσο και οι αυστηροί περιορισμοί, λειτουργούν αποτρεπτικά!
Κάποια μικρή κίνηση αναμένεται μετά του Σωτήρος και τον Δεκαπενταύγουστο, με τους Πελαιώτες της Αθήνας, ή των κοντινών αστικών κέντρων να εκδράμουν στα χωριά, πιο πολύ για να μην χαθεί η επαφή με τον τόπο τους, ν’ ανάψουν ένα κερί στις εκκλησίες και τα ξωκκλήσια, να συναντήσουν στο καφενείο τους συγχωριανούς τους για ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα, ν’ ανοίξουν το κλειστό σπίτι έστω και για λίγες μέρες, να… ξεπονέσουν και να επιστρέψουν στη βάση τους.
Έρημα χωριά…
Έτσι, η ερήμωση των χωριών μας φαίνεται αναπόφευκτη, εάν συνδυάσει κανείς και το γεγονός ότι τα χτυπήματα του κορωνοϊού είναι συνεχή, ενώ πολλές υπηρεσίες, σχολεία και τράπεζες έχουν βάλει λουκέτο. Τελευταία μάλιστα οι διαμαρτυρίες για το κλείσιμο τραπεζικών καταστημάτων σε κεφαλοχώρια που εξυπηρετούσαν μεγάλο αριθμό κατοίκων, αποτυπώνουν την πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνουν κυρίως οι νέοι που ακόμα εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στην ύπαιθρο της Πέλλας.
Από την άλλη, τα περισσότερα χωριά δεν έχουν ούτε παντοπωλείο, αρκετά μάλιστα ούτε καν καφενείο! Οι ηλικιωμένοι μόνιμοι κάτοικοι προμηθεύονται βασικά είδη από πλανόδιους μικροπωλητές, οι οποίοι σε καθορισμένες μέρες κάνουν στάση στις γειτονιές και από τα μεγάφωνα αναγγέλλουν την άφιξη τους, διαφημίζοντας την πραμάτεια τους. Εκείνη η ημέρα είναι ίσως η μοναδική που υπάρχει κάποια κινητικότητα και ζωή σε αρκετά χωριά.
Μέσα σ’ αυτή την γενική εικόνα ερήμωσης, σημαντική, πολύτιμη θα έλεγε κανείς, είναι η παρουσία κάποιων οικογενειών κτηνοτρόφων που απασχολούν αλλοδαπούς βοσκούς. Αλλά κι αυτές χρόνο με το χρόνο, δυστυχώς, λιγοστεύουν, αφού από την μια δεν μπορούν εύκολα να εξασφαλίσουν εργατικά χέρια και από την άλλη το επάγγελμά τους έχει γίνει ασύμφορο, λόγω του πολύ υψηλού κόστους παραγωγής!
Δύσκολα οι ηλικιωμένοι…
Πιο δύσκολη είναι η κατάσταση για τους ανήμπορους ηλικιωμένους που έχουν «υποκείμενα νοσήματα» και συχνά αναγκάζονται λόγω υποστελέχωσης των κατά τόπους Κέντρων Υγείας να μεταβούν στα νοσοκομεία των πόλεων, κυρίως των Ιωαννίνων.
Η μόνη υπηρεσία που, όπως αποδεικνύεται, λειτουργεί στους Δήμους κανονικά, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες είναι το «Βοήθεια στο Σπίτι». Εργαζόμενοί του συχνά επισκέπτονται τα σπίτια των ηλικιωμένων που έχουν πρόβλημα μετακίνησης και τους εφοδιάζουν με φάρμακα, τρόφιμα και ό,τι άλλο ζητήσουν. Γι’ αυτό και το Κράτος θα πρέπει πάραυτα να ενισχύσει και να διευρύνει τον δοκιμασμένο αυτό θεσμό.
Οι μετακινήσεις…
Την ίδια ώρα, τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ προς τα περισσότερα χωριά είναι ελάχιστα και όπου αυτά πραγματοποιούνται γίνονται συγκεκριμένες ημέρες και ώρες, με αποτέλεσμα να μην εξυπηρετούνται πάντα οι λιγοστοί κάτοικοι, ενώ κάποια στα οποία δεν φτάνει καν το δρομολόγιο να νιώθουν αδικημένα και πλήρως εγκαταλελειμμένα.
Γι’ αυτό και οι ταξιτζήδες της περιφέρειας έχουν αναλάβει ένα επιπλέον κοινωνικό έργο, να παραλαμβάνουν ηλικιωμένους από τα σπίτια, να τους πηγαίνουν στους γιατρούς, να τους αγοράζουν φάρμακα και ψώνια και να τους επιστρέφουν σπίτι. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να είναι κανόνας, καθώς πολλοί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το πράξουν.
***
Αυτή λοιπόν είναι μια γενική εικόνα ερήμωσης των χωριών μας, η οποία συνεχώς διευρύνεται και η μόνη παρουσία που υπάρχει στους δρόμους κυρίως των ακριτικών περιοχών είναι οι περιπολίες της Αστυνομίας και της Frontex, οι οποίες όμως θα πρέπει να πυκνώσουν, για να ενισχυθεί τουλάχιστον το αίσθημα της ασφάλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου