√Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Πολλές φορές μπορεί να έχετε ακούσει την έκφραση ότι η ζωή κύκλους κάνει ή ότι είναι στιγμές, καλές ή κακές. Και τα δυο πιστεύω ισχύουν. Όπως και ότι όταν κλείσει ένας κύκλος είναι δεδομένο ότι θα ανοίξει ένας άλλος. Ο φόβος για την τελική απόφαση ώστε να γίνει η αρχή του τέλους του κύκλου, είναι το μεγαλύτερο σύνδρομο που υπάρχει. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως όταν κάτι δεν πάει καλά, θα πρέπει εμείς να κλείσουμε τον κύκλο. Ίσως όμως αυτό δημιουργήσει κάποιες συνέπειες. Να θυμόμαστε πως οι συνέπειες αυτές ίσως δημιουργήσουν ένα πρόβλημα. Αν όμως μείνουμε στον κύκλο θα έχουμε πολλά προβλήματα.
Προ ημερών προχώρησε σε μια ανάρτηση στο facebook για έναν δικό μου άνθρωπο. Η αγάπη όμως από τα σχόλια σας καθώς και από την θετική σας επίδραση με συγκίνησε. Η ιαχή Αθάνατος ακόμη δονεί τα ώα μου και ας μην άκουσα κανέναν από τους φίλους να το ξεστομίζουν, παρά να το γράφουν. Πέρασαν λοιπόν 27 ολόκληρα χρόνια…
Η απουσία είναι αισθητή... Ήταν μια δύσκολη και κρίσιμη καμπή στην ζωή μας. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά βρισκόταν σε κρίση με την Τουρκία. Οι μονάδες της παραμεθορίου ήταν σε διαρκή επιφυλακή. Μέρες και νύχτες οι στρατιώτες μας και τα στελέχη ήταν σε επαγρύπνηση. Ίδια η κατάσταση και στο νησί της Ρόδου. Στο σπίτι μας, η οικογένεια μου, νιώθει περήφανη που ο άνθρωπος μας, ο αδελφός μου Βασίλης, ως μόνιμος υπαξιωματικός της Σ.Μ.Υ., ήταν στην πρώτη γραμμή. Υπηρετούσε στην Ρόδο για την Ελλάδα πιστός στον όρκο που είχε δώσει.
Το πρωί του Σαββάτου ένα τηλεφώνημα ήταν εκείνο που σημάδεψε την ζωή μας. Μετά από παρουσία 10 ημερών στο στρατόπεδο σε επιφυλακή, το βράδυ της Παρασκευής και λίγα χιλιόμετρα έξω από αυτό, συνέβη το μοιραίο. Στην αρχή υπήρχαν κάποιες ελπίδες αλλά ένα δεύτερο τηλεφώνημα αποκάλυψε την τραγωδία.
Ο Βασίλης Δημητριάδης στις 24 Σεπτεμβρίου 1994 σε ηλικία 21 ετών έφυγε από την ζωή, υπηρετώντας την Ελλάδα ντυμένος με την στολή του και το εθνόσημο. Αυτός ήταν ο αδελφός μου. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τις συνθήκες που βίωνε.
Έδωσε αγόγγυστα την δική του μάχη χωρίς να γνωρίζει ύπνο, χωρίς να γνωρίζει ξεκούραση, για να προφτάσει την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσει μαζί με τους συναδέλφους του, νέους χρόνους και εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στον μπόι της Ελλάδας. Είμαστε περήφανοι για αυτόν.
Είναι οι στιγμές που η φυσιολογική λύπη διαδέχεται τις αναμνήσεις και αυτές την περηφάνια. Η οικογένεια μου και εγώ προσωπικά έχουμε δώσει αγώνες για την Ελλάδα και την πατρίδα υπηρετώντας την με το αίμα μας και τον ιδρώτα μας.
Κυρίως με το αίμα μας. Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας.
Αθάνατος λοιπόν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου