Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως το μόνο που
διδάσκει η ιστορία είναι πως δεν διδάσκει τίποτε
Κ. Γεωργουσόπουλος
Κύριε πρώην δήμαρχε,
Σε θυμούμαι όταν ύφαινες στο μυαλό σου το
άπιαστο και απατηλό όνειρο τις χολιγουντιανές φαντασιώσεις. Τότε περπατούσες
θριαμβευτικά μαζί με την αμερικανίδα καθηγήτρια στους μυθικούς και φανταστικούς
κήπους του Μίδα, στα περιβόλια του Ικί – σου – οιρασί (Κισόρτσι) και χαρούμενος
κόβατε τα μοσχομύριστα τριαντάφυλλα. Ήσουν μεθυσμένος στα δίχτυα της ουτοπίας,
πετούσες στα σύννεφα της δόξας και στο δημοτικό θρονί καμάρωνες ισχυρός,
ξένοιαστος και ανενόχλητος.
Από εκείνη την περίοδο έμεινε η ρομαντική
εικόνα για να εμπνέονται ζωγράφοι, ποιητές και τουρίστες. Οι χουλιγουντιανές
φαντασιώσεις και τα σχέδια επέκτασης της πόλης έμειναν στα χαρτιά, χρήματα,
όμως σπαταλήθηκαν.
Είχα την περιέργεια και παρακολούθησα την
θεατρική παράσταση «Μια Ελληνίδα που πρόδωσε την πατρίδα της» από το θίασο της
Αντιπολίτευσης του «Εν Έργω» που παίχτηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο και στο κοινό
της 13 Φεβρουαρίου. Στην απλή και καλοφτιαγμένη αίθουσα παρακολουθούσαν κι
άκουγαν με προσήλωση την εισαγωγή και το ιστορικό –βιογραφικό της υπόθεσης οι
καθισμένοι γύρω –γύρω οι αμίλητοι δημοτικοί σύμβουλοι, σαν αυστηροί δικαστές:
Γεννήθηκε
στα 1916 ή 1921 κι έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό της και μετά στο
Παρθεναγωγείο ή στο Γυμνάσιο της Έδεσσας συμπλήρωσε τη μόρφωσή της. Στη
συνέχεια φοίτησε στη σχολή Νηπιαγωγών της Έδεσσας ή στο Διδασκαλείο Καστοριάς
βγήκε νηπιαγωγός ή δασκάλα. Πρωτοδιορίστηκε στο σχολείο των Καισαριανών και σε
άλλα σχολεία. Κατά την διάρκεια της εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για την πατρίδα και γι’
αυτό πρόθυμα τάχτηκε στις γραμμές της ΕΟΝ και διακρίθηκε σαν αρχιφαλαγγίτισσα.
Σαν ήρθαν οι δίσεκτοι καιροί και σκλαβώθηκε η χώρα εντάχθηκε στον αγώνα με την
ΕΠΟΝ (ένα γράμμα παραπάνω στον τίτλο).
Για την κατοπινή δράση είναι άγνωστα και
αμφιλεγόμενα τα στοιχεία. Αλλά ο επικεφαλής του συνδυασμού «Εν Έργω», στο
μοναδικό πρωταγωνιστικό ρόλο, στο μονόλογο της αοριστίας, της κακοπιστίας και
της αναλήθειας θα συνθέσει το πορτρέτο.
Ο επικεφαλής του συνδυασμού σκάλισε τα
χαρτιά του και ξανάφερε στην επικαιρότητα μιαν αποτυχημένη πρόταση του 2006 που
είχε τότε απορριφθεί. Την ξαναζωντάνεψε, την χρωμάτισε με αγωνιστικό και τοπικό
χρώμα κι ανέλαβε με δυναμικό πάθος να ενημερώσει το δημοτικό σώμα και το κοινό
που παραβρίσκονταν. Μεταχειρίστηκε διάφορους ρόλους αλλού με πονεμένη φωνή,
αλλού με απειλητικό λόγο με μοναδική επιδίωξη να ψηφίσουν την πρότασή του.
Νοιάστηκε για τον πονεμένο και παραπονεμένο, για τον καταδιωγμένο, τον
αδικημένο που η κοινωνία τους θεωρεί υποδεέστερους και κατώτερους ανθρώπους και
τους τιμωρεί σκληρά και αυστηρά. Προτού πέσει η αυλαία ο επικεφαλής ήταν εκτός
εαυτού, έφτασε στο κατακόρυφο της ζάλης, των απειλών και των καταγγελιών. Για
όλα τα κακά της κοινωνίας φταίει η Κρατική εξουσία που μας βλέπει με εχθρικά
μάτια, δεν μας καλωσορίζουν με χαμόγελα, δε μας αποδίδουν τιμές, δεν μας παινεύουν
πια, μας αμφισβητούν, μας κατηγορούν ζηλόφθονα, μας θεωρούν πολίτες δεύτερης
κατηγορίας. Κι όλα αυτά τα ανυπόστατα, τα παράλογα, τα εθνικώς επικίνδυνα
ειπώθηκαν σε έξαλλη κατάσταση, με θυμό, οργή, με απεγνωσμένες φωνές, ουρλιαχτά,
νευρικές κινήσεις, με απέλπιδα προσπάθεια να επιβληθεί πάση θυσία στους δημοτικούς συμβούλους και να ψηφίσουν την
πρότασή του, ένα φάντασμα, ένα πουκάμισο αδειανό, μια...
Ο επικεφαλής του συνδυασμού από τότε που
έχασε την εξουσία βρίσκεται σε παροξυσμό, σε στεναχώρια, σε ανυπόφορη ταραχή.
Νιώθει μικρός, αδύναμος κι ανεύθυνος. Και τούτο φανερώθηκε στο δημοτικό
συμβούλιο που αρνιόταν πεισματικά την υπογραφή και την παρουσία σε μια
επιτροπή. Ωρύονταν με άγρια και απειλητική διάθεση, με απρεπή συμπεριφορά, που
ξεπέρασε κι αυτόν τον πρώτο διδάξαντα τον Απόστολο Πέτρο. Αναρωτιέμαι
μετανιωμένος, ψηφίζαμε έναν ταλαντευόμενο και μεταβαλλόμενο και εξεκαθάριστο
άτομο. Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω την κοινωνική και εθνική συμπεριφορά.
Σφραγίζω τον ξεπεσμό του με τους στίχους του Αισχύλου:
Αυτός που πρώτα φάνταζε
τρανός
και φούσκωνε θρασύς κι
ανίκανος
θ’ αφήσει αμνημόνευτο το
πέρασμά του.
Κύριε πρώην δήμαρχε,
Επιτέλους σταματήστε να κάνετε λάθη σε βάρος
της κοινωνίας και μη σπέρνετε αναλήθειες στην τοπική μας ιστορία. Συλλογίσου
φρόνιμα και μη θαρρείς επειδή εκλέγεσαι δημοτικός σύμβουλος, θεωρείς τον εαυτό
σου παντογνώστη και ειδήμονα σε όλα. Μη
προτείνεις λαθεμένες κι ασυμβίβαστες
ιστορικά προτάσεις όπως η οδός της απελευθέρωσης της Έδεσσας, η Λεωφόρος Νίκης,
να μετονομαστεί σε όνομα γυναίκας αμφιβόλου ελληνικής ταυτότητας. Για όνομα του
Θεού!
Είσαι ο ανατροπέας της
Εδεσσαϊκής ιστορίας.
Απ’ όλες τις κοινωνικές και πνευματικές κινήσεις κρίνω
με ασφαλές κριτήριο δεν έχεις γνώσεις, δεν έχεις διαβάσει και δεν γνωρίζεις την
τοπική ιστορία. Αυτή τη θλιβερή διαπίστωση σχημάτισα και από τα προηγούμενα
χρόνια, έχεις απέραντη άγνοια των ιστορικών δεδομένων της περιοχής. Και σου
καταθέτω αυτά τα στοιχεία που βεβαιώνουν τον ισχυρισμό μου: Πρέπει οι παρακάτω
διακεκριμένοι Εδεσσαίοι, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι προσωπικότητες, οι
αγωνιστές, που είναι γνωστοί στο Πανελλήνιο, κι εδώ αγνοημένοι, ξεχασμένοι και
περιφρονημένοι να τιμηθούν από το Δήμο της Έδεσσας;
Ένας νεαρός ο Νικόλαος του Λογοθέτου από το
Βαρόσι της Έδεσσας τελείωσε το ανώτερο σχολείο, το Ελληνομουσείο, μας είναι
γνωστός, από μια επιστολή στην Ελληνική γραφή, σε μια ζωντανή δημοτική γλώσσα
που έστειλε 8 Φεβρουαρίου 1816 σ’ έναν λαρισινό λόγιο. Το κείμενο το πρωτότυπο
χειρόγραφο, σώζεται στη βιβλιοθήκη της Λάρισας. Αυτό το κείμενο πρέπει να μας
γίνει το εθνικό Ευαγγέλιο του κάθε Εδεσσαίου. Αυτός ο νέος λόγιος δεν έπρεπε να
τιμηθεί:
Άλλος ένας μαθητής του Ελληνομουσείου της
Έδεσσας, ο Κωνσταντίνος Μηνάς δίδαξε τα Ελληνικά γράμματα στο Μελένικο και στα
Σέρρας, κοντά στο μητροπολίτη Χρύσανθο. Η φήμη του είχε φθάσει μέχρι το Παρίσι
και ο Αδαμάντιος Κοραής τον θαύμαζε και τον αποκαλούσε: Σοφέ δάσκαλε των
Ελληνικών γραμμάτων! Επί των ημερών σας υποβάλαμε πρόταση στην αρμόδια
επιτροπή, που απορρίφθηκε πανηγυρικά. Αυτόν τον Έλληνα λόγιο που τίμησε το
Γαλλικό Υπουργείο Παιδείας η πατρίδα τον αγνόησε και δεν τον τίμησε;
Ο Εδεσσαίος μαθητής Βάσος Βαφειάδης δημοσιεύει
ποιήματα στην εφ. «Εμπρός», ο πρώτος Εδεσσαίος ποιητής που εξέδωσε ποιητική
συλλογή «Καλαμένια φλογέραν» που τυπώθηκε στο τυπογραφείο Στουγιαννάκη. Είναι ο
πρώτος στη Βόρεια Ελλάδα που έγραψε νεκρολογία για τον Καβάφη το 1933 στην εφ.
«Βόρειος Ελλάς»της Κοζάνης, προμάντευε την αναγνώριση, την φήμη και το έργο του
ποιητή θα ξεπεράσει τα στενά όρια της Ελλάδας και τον θεώρησε «Ευρωπαίο»
ποιητή. Ο ποιητής Νίκος Χριστιανόπουλος τον έχει συμπεριλάβει στα δοκίμιά του.
Αυτόν τον πνευματικό άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον ποιητή, τον αγωνιστή τον σκότωσε
η ΟΧΡΑΝΑ του 1944. Αυτός δεν έπρεπε να τιμηθεί σ’ ένα σχολείο, σε μια οδό της
πόλης;
Ο αγωνιστής, ο γνωστός σε όλους, ο γυμναστής
Ευριπίδης Ελευθεριάδης ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ και υπεύθυνος για την
παρακολούθηση και συλλογή πληροφοριών και των κινήσεων του εχθρού (Γερμανών,
Βουλγάρων, ΟΧΡΑΝΑ) από το 1941 έως τον Ιούνιο του 1944. Όταν τον υποψιάστηκαν
έφυγε αντάρτης στο βουνό. Δεν έπρεπε να τιμηθεί;
Μη ψάχνεις και μην σκαλίζεις άλλο τα χαρτιά
σου γιατί θα βρεις πολλές ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις και υποθέσεις που θα σε
πληγώσουν. Και σοφά γράφει ο Δραμινός πανεπιστημιακός καθηγητής Νάσος Βαγενάς:
«Αγωνίζεσαι, παρότι αισθάνεσαι ότι ο αγώνας σου είναι μάταιος, κυριαρχούμενος
συγχρόνως από το φόβο του επικρεμάμενου κινδύνου».
Με τιμή
Νίκος Καραμανάβης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου