Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Η ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΜΑ





  
Φίλοι αναγνώστες και αγαπητοί συνδημότες της Έδεσσας, στο δημοτικό συμβούλιο της 13/2/16, ο αρχηγός του συνδυασμού «Εν Έργω» κ. Γ. Σόντρας, κατέθεσε πρόταση τιμής και ονοματοδοσίας οδού της πόλης, για την γνωστή Ειρήνη Γκίνη. Η πρόταση μετά από θυελλώδη συζήτηση καταψηφίστηκε. Επιτρέψτε μου να μπολιάσω κι εγώ την ιστορική αλήθεια με στοιχεία της εποχής εκείνης, για να συμβάλλω στην ενημέρωση και την μνήμη.
   Ο κ. Σόντρας δεν απέδειξε, με τα ελλιπή ιστορικά στοιχεία που ανέφερε, το αίτημά του. Απεναντίας επένδυσε στο συναίσθημα, χωρίς ν’ αναφερθεί στην αιτία της σύλληψής της, χαρακτηρίζοντας την εκτέλεσή της δολοφονία. Κρίνει με τα σημερινά δεδομένα; Έχει επιλεκτική μνήμη; Ξεχνάει τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στο δρόμο; Αυτούς που τους πήραν με τις πιτζάμες και τους δολοφόνησαν στο βουνό, χωρίς να μάθουμε ποτέ το γιατί; Αυτά είναι δολοφονία;
   Για να πείσει στηρίχτηκε σ’ ένα έντονο μελοδραματικό ύφος, παρά στην κατάθεση ντοκουμέντων ή πηγών για την δράση της. Αν τα γνώριζε δεν θα κατέθετε ίσως την πρόταση, η οποία είχε απορριφθεί στο παρελθόν. Στην περίπτωση ταιριάζει γάντι η σοφία του Σόλωνα: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!!».
   Ο άνθρωπος κρίνεται από την τελευταία περίοδο της ζωής του, πριν τον θάνατο. Δυστυχώς αυτή η τελευταία περίοδος της ζωής της νεαρής δασκάλας δεν ήταν συμβατή με την έννοια της εθνικής ηρωΐδας του τόπου. 
   Η απόφαση αρ. 5 της 23/7/46 του στρατοδικείου Γιαννιτσών λέει: «...αγωνίσθηκε για την απόσπαση τμήματος (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ) της χώρας...». Αν αυτό είναι ψευδές, μένει ν’ αποδειχθεί. Λυπάμαι για κάθε θάνατο και θρηνώ για τους χιλιάδες σκοτωμένους της εποχής εκείνης και από τις δύο πλευρές.
   Γι’ αυτό λοιπόν, για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
   Χρόνια ασχολούμαι από αγάπη με την ιστορία, με ιδιαίτερο πάθος όμως για την τοπική ιστορία.
    Για το συγκεκριμένο θέμα, έχω μιλήσει με ανθρώπους που τη γνώρισαν και με ανθρώπους που την άκουσαν να μιλάει. Όπως, διάβασα και διάφορες γραπτές πηγές και συνεντεύξεις εμπλεκομένων. Το βιογραφικό της είναι γνωστό. Μετά το δημοτικό, τελείωσε τη σχολή Νηπιαγωγών Έδεσσας το 1934. Επί Μεταξά συμμετείχε ως φαλαγγάρχισσα. Καταγόταν από το χωριό Ξανθόγεια κοντά στην Άρνισσα.
   Στην κατοχή, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αείμνηστου και σεβαστού δασκάλου Νίκου Λαμπρόπουλου, δούλευε ως νηπιαγωγός στα χωριά της περιοχής μας. Ο αείμνηστος Λαμπρόπουλος υπηρετούσε στην Έδεσσα και ήταν αρμόδιος για την πληρωμή των δασκάλων. Αυτός πλήρωνε και την Ειρήνη Γκίνη. Μέχρι το 1943 πληρωνόταν κανονικά.
   Αργότερα χάθηκαν τα ίχνη της. Υποστήριξε και αυτός ότι επηρεάστηκε από άνθρωπο του Τίτο και πίστεψε στα κηρύγματά του, για αυτόνομη Μακεδονία.
   Είναι γνωστό ότι στην περιοχή των Σαρακηνών και Εξαπλατάνου υπήρχαν ομάδες παρτιζάνων του Τίτο, υπό τον γνωστό Τέμπο. Οι πληροφορίες από τα χωριά λένε ότι στους λόγους της καταφερόταν εναντίον των Γερμανών Φασιστών και υπέρ της αυτονομίας της Μακεδονίας. Για να έχουμε μια εικόνα της εποχής, ας δούμε το ιστορικό πλαίσιο των γεγονότων. Ο Γ. Μίντσης στο βιβλίο του «80 χρόνια ελεύθερη Έδεσσα» γράφει: «...Στην περίοδο της κατοχής το ΚΚΓ του Τίτο ανακίνησε πάλι το «Μακεδονικό ζήτημα» στην προσπάθειά του ν’ αποσπάσει τους κατοίκους των Σκοπίων από τα παραδοσιακά φιλοβουλγαρικά αισθήματά τους, υποστηρίζοντας ένα ιδιαίτερο Σλαβικό Μακεδονικό Έθνος με αυτόνομη κρατική υπόσταση. Προσπάθησε δε να προσεταιρισθεί και τους σλαβόφωνους κατοίκους της Ελληνικής Μακεδονίας για ένα αυτόνομο Μακεδονικό Κράτος...».
   Για την ιστορία ας δούμε τις θέσεις του ΚΚΕ την εποχή εκείνη: 1. 3ο έκτακτο συνέδριο 1924. Πιστεύει στην ίδρυση ξεχωριστού Μακεδονικού Κράτους.
2. 6ο συνέδριο Δεκέμβρης του 1935: Απονομή ίσων μειονοτικών δικαιωμάτων στους Σλαβόφωνους.
3. Ιανουάριος του 1949: 5η ολομέλεια (Ζαχαριάδης) Επαναφέρει τη θέση για ίδρυση ιδιαίτερου Μακεδονικού Κράτους, επιζητώντας προσέλευση νέων μαχητών.
4. Οκτώβριος 1949: 6η ολομέλεια: Τροποποιεί την προηγούμενη θέση την οποία το 1956 εγκαταλείπει.
5. Από το 1988 το ΚΚΕ δέχεται την πάγια Ελληνική θέση: «περί ανυπαρξίας σλαβομακεδονικής μειονότητας» και «περί ανυπαρξίας Μακεδονικού ζητήματος».
   Στο κυριαρχούμενο από το ΚΚΕ, ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, η σχέση του με τα ΝΟΦίτικα «Σλαβομακεδονικά τάγματα» δεν ήταν η καλύτερη.
   Ο Μίντσης, το θέμα Γκίνη το προσπερνά χωρίς έρευνα. Στα ψεύδη Αμαξόπουλου (στέλεχος ΚΚΕ Αλμωπίας) απαντάει στο περ. «ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ» Σεπτέμβριος 1996 της Λαογραφικής Εταιρείας στην Έδεσσα, ο βουλευτής Πέλλας της εποχής εκείνης Β. Μουράτογλου, μετά από έρευνα που κάνει στα αρχεία και συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές και άλλους μάρτυρες της εποχής, σε Έδεσσα και Γιαννιτσά.
   «Στις 23-4-45 οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» από Κ.Δ. Μακεδονία, περί τις 20.000 που δεν αποδέχονται την συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρ. 1945) φοβούμενοι και διώξεις από πιθανά εγκλήματα, καταφεύγουν στα Σκόπια που είχε ήδη ονομασθεί «Μακεδονία» και ιδρύουν την «ΝΟΦ» (Narodno Osloboditelniot Front) Λαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Στο γυναικείο τμήμα της A.F.Z. (αντιφασιστικό μέτωπο) λέγεται ότι ηγείτο η Γκίνη. Αργότερα ένοπλα τμήματα της ΝΟΦ το 1948 συμμετείχαν και στον εμφύλιο».
   Φαίνεται όμως για την στήριξη της αυτονομιστικής κίνησης ιδρύθηκαν από το 1944 τα λεγόμενα «Σλαβομακεδονικά τάγματα» ένα, του GOTSEV ψευδώνυμο του Ηλία Δημάκη, αρχηγό των ενόπλων του ΣΝΟΦ που προηγήθηκε του ΝΟΦ. Το άλλο ήταν το «Τάγμα Καϊμάκτσαλαν». Ήταν υπό τας διαταγάς του 30ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Ο αρχηγός του ΕΛΑΣ στρατηγός Σαράφης, επειδή κατάλαβε τον σκοπό τους, διέταξε να κινηθούν προς νότον, αρνήθηκαν όμως. Έτσι εστάλη η 9η μεραρχία του ΕΛΑΣ για να τα διαλύσει. Πρόλαβαν όμως και επέστρεψαν στην Γιουγκοσλαβία. Ήταν Οκτώβριος του 1944. Εκεί συγκρότησαν την «1η μεραρχία του Αιγαίου» και εγκαταστάθηκαν στο Μπούλκες. Το Δεκέμβρη του ’44 το ΚΚΕ αρνήθηκε την βοήθειά τους κατά του ΕΔΕΣ.
   Έρχεται το 1946. Η κυβέρνηση Σοφούλη για την αντιμετώπιση της κατάστασης λόγω των κινδύνων που διέτρεχε η χώρα και της επερχόμενης σύγκρουσης, η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή πέρασε ένα αυστηρό νόμο, το Γ΄ Ψήφισμα 18-6-46: «Περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την δημόσιαν τάξην και την ακεραιότητα του κράτους». Μην ξεχνάτε ότι ο εμφύλιος είχε ήδη αρχίσει με την επίθεση στο Λιτόχωρο 30/3/46. Ο νόμος προέβλεπε και αμνηστία στους μετανοούντες.
   Η Γκίνη και άλλοι 6 άνδρες, ένας εκ των οποίων στέλεχος του ΚΚΕ, όλοι οι άλλοι της ΝΟΦ εκτελέστηκαν με αυτόν τον νόμο στις 26/7/46 στα Γιαννιτσά.
   Η ομάδα Γκίνη που συνοδεύεται από τον Καπετάν Κοτσώνη του ΕΛΑΣ Πάικου συναντιέται στο ραντεβού στο δάσος των Λύκων, με τον λόχο Κορδάλη (αρχηγό των Νοφιτών), ο οποίος θα την παραλάβει. Ο Καπετάν Κοτσώνης δίνει το παλτό του στην Γκίνη, για να κοιμηθεί και φεύγει με την συνοδεία του.
   Η κίνηση προδίδεται. Στις 7/7/46 η ομάδα περικυκλώνεται από δυνάμεις του στρατού, χωροφυλακής και πολιτοφυλάκων. Εγκαταλείπεται από τον λόχο που την προστάτευε και συλλαμβάνεται. Ο αείμνηστος Διονύσης Χριστόπουλος κάτοικος Έδεσσας, νεαρός χωροφύλακας τότε, ήταν ένας απ’ αυτούς που συμμετείχε, που την συνόδευε στην Έδεσσα και στα Γιαννιτσά.
   Επέμενε, όταν ρωτήθηκε, ότι της φέρονταν καλά και ότι δεν βασανίσθηκε. Τουναντίον μάλιστα την παρότρυναν να υπογράψει δήλωση και να αλλάξει την κατάθεσή της, για να αποφύγει τις συνέπειες του νόμου. Μην ξεχνάτε, ότι και ο Άρης Βελουχιώτης υπέγραψε δήλωση την περίοδο Μεταξά. Επέμενε μέχρι τέλους στις θέσεις της. Αν ζούσε, τι αυτοκριτική θα έκαμνε αργότερα;
   Ο Βούλγαρος ποιητής BODEV το 1949 στο μακροσκελές ποίημα αφιερωμένο στην «ΜΙΡΚΑ» δεν αμφισβητεί ότι ήταν στέλεχος του ΝΟΦ. Το ποίημα μετέφρασε ο Σκοπιανός Πασκάλ Πασκαλέφσκι και στα Ελληνικά. Δύο στίχοι του λένε: «...Σαν στέλεχος του ΝΟΦ έγινα βουνό γρανίτης, δυναμίτης...».
   Στο βιβλίο του, ο αντάρτης Νίκος Ρόσσης από Σαρακηνούς με το όνομα Κόλε Ρόσεβ και τίτλο: «Ο εμφύλιος στην Ελλάδα και τα γεγονότα πριν απ’ αυτόν» αναφέρει την Μίρκα (Ειρήνη) σαν στέλεχος του ΝΟΦ και ότι στην Κ.Δ. Μακεδονία δρούσαν 500 μέλη.
   Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ περιοχή Πάικου Κοτσώνης (Φιλώτας Αδαμίδης) σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφο (υπάρχει στο διαδίκτυο) μιλάει για την υπόθεση και την εγκατάλειψη από τους ενόπλους του Κορδάλη.
   Το ποίημα του Βούλγαρου BODEV προηγήθηκε του τραγουδιού για την Μίρκα, που μας ήρθε μετά το 1960 και προσαρμόστηκε σε ρυθμό Καλαματιανό.
   Η απόδειξη ότι είναι ξενόφερτο βρίσκεται στην πρώτη του λέξη «...Τίχο Μίρκα...» η οποία δεν υπάρχει στο τοπικό ιδίωμα.
   Τα τελευταία χρόνια βέβαια συνεχίζουν να μας μπολιάζουν, έχουν βρει τον τρόπο, μ’ άλλα τραγούδια, που μετά από χρόνια θα λένε ότι είναι της παράδοσής μας!!!
   Κλείνω με μία πρόταση προς τον δήμο Έδεσσας. Να τιμηθεί, η αναγνωρισμένη ηρωΐδα της εθνικής αντίστασης (δικαιώθηκε και γερμανικές αποζημιώσεις) από το 1962. Βασανίσθηκε και δικάσθηκε δις εις θάνατον στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς. Την ημέρα της εκτέλεσης απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη και γλύτωσε. Είναι η Ευαγγελία Κεφάλα. Υποκλινόμαστε μπροστά της, να είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει. Ευχαριστώ.
Χ.Α. Μπακύρτσης

Πηγές: Περιοδικό «ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ» Σεπτέμβριος 96.
Συνέντευξη Διαδίκτυο: ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΟΤΣΩΝΗΣ (Φιλώτας Αδαμίδης).
ΚΟΛΕ ΡΟΣΕΒ «Ο εμφύλιος στην Ελλάδα και τα γεγονότα πριν απ’ αυτόν».
Ποίημα «ΜΙΡΚΑ» του Βούλγαρου BODEV μετάφραση Πασκάλ Πασκαλέφσκι..
Γεωργίου Μίντση «80 χρόνια ελεύθερη Έδεσσα».
Αγιανόφσκι (Αγιάνης, Εδεσσαίος): «Μπόρες του Αιγαίου».
Ντέιβιντ Σέιμουρ. Το χωριό Οξυά Γράμμου 1948.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

https://www.meapopsi.gr/2021/06/blog-post_89.html#more