Για μια νέα κοινωνικοπολιτική ιδεολογία....

 

✅Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης 

Στην Πέλλα δεν έχουμε μάθει να συζητάμε. Να χαράζουμε πολιτικές. Να αποφασίζουμε το μοντέλο της ανάπτυξης. Έτσι τα μεγάλα τζάκια συνεχίζουν να κάνουν τοπικές μπίζνες και για γίνονται μεγαλύτερα, οι τοπικοί μας άρχοντες δεν κάνουν πολλά γιατί δεν μπορούν και γιατί φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν και οι υπόλοιποι είτε μένουμε εδώ γιατί αγαπάμε τον τόπο μας, είτε φεύγουμε σε άλλες πολιτείες…

Ο προσανατολισμός της Πέλλας ποιος είναι; Ο τουρισμός; Η αγροτική οικονομία; Η βιομηχανία; Μήπως τίποτα από αυτά; Ίσως να βολεύει αυτή η μιζέρια, η ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού καθώς και ο εφησυχασμός των πολιτών. Άλλωστε γνωστή είναι η ρήση δείξε τους πολιτικούς σου για να σου πω ποιος είσαι…

Δυστυχώς μέρα με τη μέρα βυθιζόμαστε στην μετριότητα και αυτή παρασύρει ακόμη και τους ικανούς που  ξεχωρίζουν σαν την μύγα μέσα στο γάλα, το οποίο όμως τι πιο πολλές φορές την πνίγει…  Ίσως η πηγή των προβλημάτων να βρίσκεται και στον μισαλλόδοξο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την διαφορετικότητα, την ικανότητα, την καινοτομία, την αλλαγή. Η Κοινωνία μας χρειάζεται μετάγγιση πνεύματος,  αλλά και μια διαφορετική πολιτική κουλτούρας. Την στήριξη νέων ιδεών και  προσπαθειών, ώστε να βγούμε από το καβούκι μας. Χρειάζεται μια νέα ιδεολογική επανάσταση, αυτό που λέω προοδευτικός συντηρητισμός, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον τωρινό πολιτικό προσδιορισμό .

Μια ιδεολογία που δεν θα τα ξεπουλήσει όλα στο βωμό της αποδοχής των πάντων, αλλά θα κινείται με στιβαρά βήματα και θα αποδέχεται όλους τους ανθρώπους, όλες τις προσπάθειες, όσο διαφορετικές και αν είναι. Που θα ενώνει και δεν θα διχάζει. Που θα αγκαλιάζει και δεν θα διώχνει. Που θα  μπορεί να δίνει την δυνατότητα οι νέοι να κάνουν πράξη τα όνειρα τους εδώ, στην Πέλλα μας. Να ζήσουμε τον de dream pella. Μπορούμε να το κάνουμε. Αρκεί να αλλάξουμε πρώτα εμείς.

Η εφημερίδα που κρατάτε και διαβάζετε, είναι μέρος του dream pella. Άλλωστε αποδείξαμε ότι είμαστε εδώ για να ενώσουμε όλους και όλες, να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν την έχουν. Να προσθέσουμε και να ξεχωρίσουμε όχι για αυτά που λέμε αλλά και αυτό που είμαστε. Να δείξουμε ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε να ακούγεται η άλλη άποψη, ακόμη και αν διαφωνούμε κάθετα.

Σήμερα η κοινωνία μας που έχει απαλλοτριωθεί από το διαδίκτυο και τις ψεύτικες διαπροσωπικές σχέσεις, χρειάζεται  επανεκκίνηση. Θέλει μια νέα αρχή και μια σχέση  εμπιστοσύνης. Ας πετάξουμε για λίγο από κοντά τα κινητά. Ας διαβάσουμε ένα βιβλίο. Μια εφημερίδα. Ας προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε στο χαρτί κάποιες σκέψεις μας. Ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Να παράγει. Να δημιουργεί. Να αμφισβητεί. Να ανατρέπει.

Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία. Ζούμε σε μια κοινωνία θυματοποίησης, όπου οι άνθρωποι αισθάνονται πιο βολικά να γίνονται θύματα από το να ορθώνουν το ανάστημά τους. Δεν γεννιόμαστε και δεν ζούμε μόνο για τον εαυτό μας. Η πατρίδα μας και οι φίλοι μας έχουν ένα μερίδιο από εμάς.

Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε ψηλά, αλλά για να πετάξουμε θα πρέπει να πάρουμε τα ρίσκα που μας αναλογούν. Αν δεν θέλουμε να τα πάρουμε, το καλύτερο πράγμα που μας μένει είναι να παρατηρούμε αυτούς που ψήλωσαν. Στο τέλος όμως ίσως καταλήξουμε να σερνόμαστε στο έδαφος σαν σκουλήκια...