Αφανίζονται τα χωριά της Πέλλας;

 

- Πολλοί οι θάνατοι, ανύπαρκτες οι γεννήσεις, οι νέοι έχουν φύγει…

-Στα χωριά μας –εκτός από τους τουριστικούς προορισμούς– η κατάσταση φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη

• Τα  χωριά της Πέλλας, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πλήρους εγκατάλειψης! Αυτή είναι μια πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια βιώνει η “Πελλαία χώρα”  , παρά τις υποσχέσεις για αποκέντρωση, ενίσχυση της παραμεθορίου, κίνητρα σε νέους να επιστρέψουν και να δραστηριοποιηθούν στα χωριά κ.α.! 

Η Πολιτεία κωφεύει στις εκκλήσεις των λιγοστών «τολμηρών» - κυρίως ηλικιωμένων - κατοίκων που παραμένουν φύλακες στον τόπο τους, αλλά, δυστυχώς, ούτε και οι ταγοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μπόρεσαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες για τα χωριά τους! 

Και μπορεί σε προεκλογικές περιόδους, όπως και την τωρινή, οι υποψήφιοι να… θυμούνται την ξεχασμένη “Πελλαία χώρα” , επαναφέροντας μεγαλεπήβολα σχέδια για το πώς θα έρθει η ανάπτυξη, όταν όμως κλείσουν οι κάλπες όλα ξεχνιούνται, μέχρι φυσικά τις επόμενες εκλογές! 

Μη αναστρέψιμη… 

Εκτός από τους τουριστικούς προορισμούς που «παίζουν» σε άλλη κατηγορία, στα περισσότερα χωριά της Πέλλας η κατάσταση φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη! Λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι ζουν σε χωριά – «φαντάσματα», οι θάνατοι είναι πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις (για την ακρίβεια οι γεννήσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες!), ενώ οι νέοι αναζήτησαν εργασία στα αστικά κέντρα, καθώς η Πολιτεία δεν τους παρέχει καμία διευκόλυνση για να δραστηριοποιηθούν στον τόπο τους και να κάνουν οικογένεια! Και δεν μιλάμε για τις δημόσιες υπηρεσίες που εδώ και καιρό έχουν βάλει λουκέτο (ΕΛΤΑ, παραρτήματα τραπεζών κ.α.), πλέον σε πολλά χωριά δεν υπάρχει ούτε ένα καφενείο, κάτι που θα έδειχνε κάποιο σημάδι ζωής μέσα στην απόλυτη ερημιά! 

Εδώ θα πει κανείς ότι κλείνουν τα καφενεία και στα κεφαλοχώρια, πώς να μείνουν ανοιχτά σ’ εκείνα που οι κάτοικοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού; 

Δεν φτάνει!

Ίσως πολλά ορεινά χωριά ζωντανεύουν για μικρά χρονικά διαστήματα κυρίως τα καλοκαίρια από τους απόδημους που τα επισκέπτονται. Όταν φεύγουν όμως, επιστρέφει ξανά  η συνηθισμένη … νεκρική σιγή που επικρατεί τους περισσότερους μήνες του χρόνου! 

Παραμένουν στα χωριά λίγοι υπερήλικες, κάποιοι που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και αρκετοί Αλβανοί που δουλεύουν ως βοσκοί σε κοπάδια. 

Μειώνεται ο πληθυσμός…

Την ίδια ώρα ο πληθυσμός συνεχώς μειώνεται. Μάλιστα, είναι μικρότερος από αυτόν, που καταγράφεται επισήμως από την ΕΛΣΤΑΤ, καθώς απογράφονται και άτομα, μέσω της ηλεκτρονικής διαδικασίας, που δεν ζουν στα χωριά, αλλά στα αστικά κέντρα!

«Ταφόπλακα» εγκατάλειψης…

Μια «ταφόπλακα» εγκατάλειψης πλανιέται πάνω από αυτά, αλλού μεγαλύτερη, αλλού μικρότερη, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις είναι αποκαρδιωτική η κατάσταση.

Με γλαφυρό τρόπο περιγράφουν οι Ιερείς των Χωριών μας την τραγική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα χωριά : Λίγοι αποκαμωμένοι γέροντες, λίγες σκυρτωμένες γερόντισσες και που και που και ορισμένοι μεσήλικες, σχεδόν καθόλου παιδιά, που κάποτε με τα γέλια και τα παιχνίδια τους ομόρφαιναν τα χωριά.

Και όπου υπάρχουν είναι Αλβανικής κατά κανόνα καταγωγής, από γονείς, που κάνουν μεροκάματα. Οι νέοι δεν έχουν περιθώρια να μείνουν στα χωριά τους, αφού η ενασχόληση με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως λένε, δεν τους αποδίδει πλέον τίποτα και δεν αρκεί για να επιβιώσουν.

Μια γερόντισσα, κανέναν άλλον, με κάτι πουρναρόκλαδα ζαλωμένη, για προσάναμμα, βρήκαμε στον άδειο δρόμο χωριού, όπου δεν λειτουργεί ούτε καφενείο!

Και νιώσαμε, από τις λίγες κουβέντες μαζί της, χήρα ήταν και ζούσε μοναχή της, με τα παιδιά της μακριά της, ότι τούτη η απλοϊκή γυναίκα δεν μοιάζει καθόλου με τον συχνά παραφουσκωμένο από ανόητο πρωτευουσιανοεγωϊσμό και τον γεμάτο αγχώδη μέριμνα κόσμο των αστικών κέντρων. 

Αισθανθήκαμε, μέσα από την απλότητά της, την ταπεινή αρχοντιά και τον αληθινό πλούτο της επαρχιώτικης καρδιάς.

Και οι παππούδες και οι γιαγιάδες πεθαίνουν μόνοι, πριν μερικές ημέρες δύο ηλικιωμένες αδελφές σε χωριό, που ζούσαν μαζί, βρέθηκαν νεκρές στο σπίτι τους, και κάθε φορά, που λυπητερά χτυπά η καμπάνα, σημαίνει ότι η επαρχία όλο και σβήνει...

Παλαιότερα έβλεπες χωράφια καλλιεργημένα, ενώ κυπροκούδουνα ζώων αντιλαλούσαν στα λαγκάδια, τώρα οι εκτάσεις γέμισαν από αγκαθιές, ενώ τα ζωντανά έχουν μείνει ελάχιστα. Και πουθενά, μα πουθενά, δε βλέπεις τα εξαφανισμένα πια συμπαθέστατα γαϊδουράκια, που ούτε δείγμα τους δεν υπάρχει.

Τα τζάκια των σπιτιών, που κάποτε κάπνιζαν, τώρα είναι παγερά, αφού τα περισσότερα σπίτια είναι ακατοίκητα και ερμητικά κλειστά.

Όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε, είναι εθνικής, ναι εθνικής, σημασίας θέμα να αναστραφεί αυτή η εγκατάλειψη των χωριών, γιατί «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα», όπως έλεγε ένα σύνθημα.

Γι' αυτό, πρέπει να προληφθεί ο ολικός αφανισμός των χωριών, που, αν δεν υπάρξουν ουσιαστικές παρεμβάσεις, σε λίγο καταφθάνει.