Πέρασαν κιολας 13 ολόκληρα από τότε που η Πέλλα έχασε έναν δικό της άνθρωπο. Τον Βουλευτή Χρίστο Βυζοβίτη που στις 27 Σεπτεμβρίου 2003 άφησε την τελευταία του πνοή. Και όμως πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο πρώην Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Τάκης Βυζοβίτης άφησε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Σίγουρα οι ποιο πολλοί πολίτες θα τον θυμούνται γιατί αποτελεί μια ξεχωριστή ιστορία για τον τόπο μας. Βοήθησε πολύ κόσμο μα κυρίως τον τόπο του καθώς υπήρξε Βουλευτής του νομού Πέλλας από το 1989 έως και το 2000. Πολλές φόρες έλεγε πως η τύχη ήταν με το μέρος του. Κάποιοι φίλοι του έλεγαν ότι η τύχη είναι με τους τολμηρούς. Τελικώς η τύχη τον άφησε και σήμερα ο Χρήστος Βυζοβίτης αφού πρώτα, λίγα χρόνια νωρίτερα γλύτωσε από αυτοκινητιστικό, ένα δεύτερο ατύχημα έμελε να είναι η αρχή που θα του στερούσε τη ζωή και από τους πολίτες της Πέλλας την δυνατότητα ο Χρήστος Βυζοβίτης να συνεχίσει να τους εκπροσωπεί. Ήταν ο άνθρωπος αυτός που θα έφευγε χαράματα για την Αθήνα με το ΙΧ του, θα έλυνε τα προβλήματα των πολιτών και το απόγευμα θα ήταν πίσω στο νομό του για να μην χαλάσει σε κανένα χατήρι. Όταν μας άφησε ήταν μόνο 69 ετών. Μετά το άκουσμα του θανάτου του ο τότε Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Καραμανλής είχε εκδώσει την ακόλουθη ανακοίνωση:
Ήταν ο άνθρωπος αυτός που έβαλε την δική του σφραγίδα στην Πέλλα και ιδιαίτερα στην Έδεσσα. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά έχουν να λένε για τι χιούμορ του και για το κέφι του. Ακόμη και στις πολιτικές λύπες ήταν χοραταντζής όπως το 1986 όταν έχασε τον Δήμο Έδεσσας και πήγε και έφαγε το βράδυ σε ένα σπίτι εντόπιων μέσα από την ίδια κατσαρόλα. Γιατί ο Τάκης ήταν ένας από εμάς. Ήταν η προσωποποίηση της λαϊκής αντίληψης. Ήταν αυτός που στα και στα σαλόνια και στα αλλώνια μπορούσε να σταθεί. Ήταν αυτός που άκουσε το 93΄την συνείδηση του και δεν πήγε στην ΠΟΛΛΑΝ του αδελφικού του φίλου Αντώνη Σαμαρά. Λίγο αργότερο ο τότε Πρωθυπουργός Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν αυτός που του ανακοίνωσε ότι αναλάμβανε το Υφυπουργείο Εξωτερικών μόλλις γυρνούσε από την Σόφια που συμμετείχε σε αποστολή. Η Κυβέρνηση όμως έπεσε και έτσι ο ανασχηματισμός δεν έγινε. Ήταν αυτός που πήγε στο γραφείο του Κωστά ΙΙ Καραανλή και του είπε: Μικρέ ήρθε η ώρα σου να γίνει Πρόεδρος της ΝΔ και αργότερα Πρωθυπουργός. Τι ειρωνία που δεν είδε τον Κώστα το 2004 στο Μαξίμου. Πάντως η μοίρα που επεφύλαξε και άλλη μια δυσάρεστη έκπληξη. Τον άδικο και πρόωρο χαμό του γιού του Τάσου Βυζοβίτη. Σίγουρα από εκεί ψηλά στην γειτονιά των Αγγέλων θα τα λένε οι δυο τους και θα σχεδιάσουν το πως μπορούν να βοηθήσουν την μεγάλη τους αγάπη, την Πέλλα και τους ανθρώπους της!
Πριν απο 2 χρόνια τα παιδιά του Τάσος και Ντόρα είχαν γράψει στο facebook:
27 Σεπτεμβρίου 2003. Ξημερώματα Σαββάτου. Η μέρα που έφυγες από κοντά μας. Η μέρα που πέταξες ψηλά στον ουρανό.
Πάντα μας έλεγες ότι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορεί να αφήσει ένας γονιός στα παιδιά του, είναι να τιμούν τις αξίες που τα δίδαξε και να απολαμβάνουν την εκτίμηση των συνανθρώπων τους. Και εμείς έχουμε τεράστια κληρονομιά. Η αποδοχή και εκτίμηση που είχες από τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, ήταν κάτι που μας έκανε, μας κάνει, πραγματικά υπερήφανους.
Ξέρουμε ότι έχεις καλή παρέα εκεί πάνω. Και είναι σίγουρο ότι θα παίζεις τάβλι και θα τσιγκλάς σε πολιτικές συζητήσεις όποιον βρίσκεται κοντά σου. Και θα είσαι συγκαταβατικός για τις πολιτικές συζητήσεις αλλά θα εκνευρίζεσαι που ακόμα και εκεί δεν μπορείς να βρεις αντάξιο σου στο τάβλι (ειδικά αν πετύχεις κανένα να μετράει θα βγάζεις ατμούς).
Και ξέρουμε ότι από εκεί ψηλά μας κοιτάς περήφανος. Μας λείπεις.
Σήμερα ο Τάσος δεν είναι εδώ μαζί μας για να τιμήσει τον πατέρα του. Τον θυμήθημε όμως η Ντόρα Βυζοβίτη και έγραψε προ ημερών τα ακόλουθα:
Σαν σήμερα ο πατέρας μου Χρίστος Βυζοβίτης έφυγε από κοντά μας.
Δεν μπορώ να αφήσω ένα λουλούδι στο μνήμα του στην αγαπημένη του Έδεσσα, στον αγαπημένο του Νομό Πέλλας όπου αναπαύεται όπως πάντα επιθυμούσε. Με συγκινεί και με ηρεμεί η σκέψη ότι όπως κάθε φορά που τον επισκεπτόμαστε βρίσκουμε αναμμένα κεριά, ανεξάρτητα από τη μέρα και την ώρα, έτσι και σήμερα οι άνθρωποί του, οι φίλοι του, οι συμπολίτες του, που τόσο αγάπησε και του το αντιγύρισαν απλόχερα, θα έχουν γεμίσει λουλούδια, κεριά και σκέψεις τον τάφο. Θέλω να τους ευχαριστήσω κοιτάζοντας ψηλά για να τον εντοπίσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου