Ὁ λαός τοῦ Χαητίου

Δέν θά ἐκπλαγῶ, ἄν κάποιος ἤ κάποια νεοϊστορικός διατυπώσει τή θεωρία ὅτι ἡ παροῦσα οἰκονομική μας κακοδαιμονία ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι μέ ὑποκίνηση τοῦ Σατανᾶ, ξεφύγαμε ἀπό τή θερμή ἀγκαλιά τοῦ σουλτάνου κάνοντας τήν ἐπάρατη Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Ἐξ ἄλλου αὐτό τό εἶχε ὑποστηρίξει κι ἕνας φανατικός μοναχός, ὁ Γεράσιμος Παπαδόπουλος, πού ἔδρασε ὑπονομευτικά στή διάρκεια τοῦ Ἀγώνα καί ἀργότερα ἔγραψε ἕνα φυλλάδιο (σήμερα ἐξαιρετικά σπάνιο) στό ὁποῖο μεταξύ πολλῶν ἄλλων λέει ὅτι «οἱ ραγιάδες παρακινηθέντες ἀπό κάποιους Διαβόλους ξένους, καί ἀπό τήν μεγάλην δυστυχίαν ἦλθαν αὐτήν τήν παραφροσύνην», δηλαδή στήν Ἐπανάσταση. Ἀλλ’ εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι, ἀλλά, ὅπως γράφει ὁ Γεράσιμος, μερικοί παράφρονες».

Θά μοῦ πεῖτε, εἶναι δυνατόν νά γράφονται καί νά λέγονται τέτοια πράγματα στό δικό μας καιρό; Στόν κακό μας τόν καιρό ὅλα λέγονται, ἀκόμη καί ὅτι ὁ χαμός τῶν Μικρασιατῶν ὀφείλεται σέ συνωστισμό καί ὅτι οἱ ἀπώλειες κατά τήν ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου εἶναι κάτι τό σύνηθες. Πάντα οἱ Ἕλληνες σκοτώνονται κατά τίς μεγάλες ἑορταστικές ἐξόδους. Ὡστόσο, αὐτά πού ἔγραψε ὁ Γεράσιμος (ἱδρυτής τοῦ μοναστηριοῦ ἄνωθεν τῆς Καλαμάτας) τά ἐπανέλαβε eisdem verbis (=μέ τά αὐτά λόγια) κάποιος εὐαγγελιστής (βλ. «Ἑστία» Σαββάτου,16-1-2010), ὁ ὁποῖος οὔτε λίγο οὔτε πολύ ὑποστήριξε ὅτι ὁ σεισμός πού ἔπληξε τήν ἔρμη τήν Ἁϊτή ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς «συμφωνίας μέ τό Διάβολο», πού ἔκαναν οἱ Ἁϊτινοί πρό δύο αἰώνων γιά νά διώξουν τούς Γάλλους!

Κι ἐπειδή ὁ ἐν λόγω εὐαγγελιστής τυγχάνει νά εἶναι καί τηλε-εὐαγγελιστής, τό σκεπτικό του –καθ’ ὅλα δόκιμον– θά μποροῦσε νά ἐνισχύσει μίαν ἀνάλογη θεωρία τῶν νεοϊστορικῶν περί τῆς ἐκ Διαβόλου ἐκπορευθείσης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Δέν εἶναι ἰδιαιτέρως γνωστό ὅτι ὁ πρῶτος ἀρχηγός κράτους πού ἀναγνώρισε τήν ἑλληνική κυβέρνηση ἦταν ὁ μαῦρος πρόεδρος τῆς Ἁϊτῆς Ζάν Πιέρ Μπογέρ μέ ἐπιστολή πού ἔστειλε στίς 15 Ἰανουαρίου 1822 στήν Ἑλληνική Ἐπιτροπή τοῦ Παρισιοῦ. Ὁ ἐν λόγω πρόεδρος τῆς Ἁϊτῆς δέν ἦταν ἐντελῶς μαῦρος, ἦταν μιγάς καί «κομμάτι» εὔπορος καί γι’ αὐτό ἔλαβε ἄριστη παιδεία στό Παρίσι. Ὅταν ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του κατετάγη στό στρατό καί ἀπό ἁπλός στρατιώτης ἔγινε ταγματάρχης. Ἀλλ’ ἡ καταπίεση τῶν Γάλλων ἦταν φρικτή, ὁπότε οἱ μαῦροι τῆς Ἁϊτῆς –σέ συμφωνία μέ τόν Διάβολο, καθώς ὑποστηρίζει ὁ τηλε-εὐαγγελιστής– ξεσηκώθηκαν μέ ἡγέτη τόν Τουσαίν Λουβερτύρ. Ὁ Μπογέρ στάθηκε στό πλευρό του καί 1793 οἱ Ἁϊτινοί κατάργησαν τό θεσμό τῆς δουλείας.

Δέν θά σταθῶ στόν περιπετειώδη βίο τοῦ Μπογέρ, ὁ ὁποῖος τό 1810 ἐξελέγη πρόεδρος τῆς Ἁϊτινῆς Δημοκρατίας καί ἡ διακυβέρνησή του ὑπῆρξε εὐεργετική, διότι πέρα ἀπό μέτρα κοινωνικῆς πολιτικῆς συνέβαλε στήν προώθηση τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν. Τό συγκινητικό, ὅμως, εἶναι πώς ὁ εὐπαίδευτος αὐτός πρόεδρος τῆς μακρινῆς Ἁϊτῆς (τοῦ Χαητίου), μόλις πληροφορήθηκε πώς καί οἱ Ἕλληνες ἄρχισαν τό δικό τους ἀγώνα γιά τήν ἀποτίναξη τῆς σκλαβιᾶς ἔδειξε μεγάλο φιλελληνισμό. Ὁ Ἰωάννης Φιλήμων στόν Δ’ τόμο τοῦ «Δοκιμίου Ἱστορικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως» (σελ. 368-369) δημοσιεύει μίαν ἀπάντηση αὐτοῦ πρός τόν Ἀδ. Κοραῆ, στήν ὁποία τονίζει τόν ἀγώνα πού κάνουν οἱ Ἁϊτινοί καί ὑπόσχεται συνδρομή, ἐφ’ ὅσον τερματισθοῦν οἱ περισπασμοί πού εἶχε στό νησί του.

Τόν ἐν λόγω μιγάδα πρόεδρο τῶν μαύρων τῆς Ἁϊτῆς οὐδέποτε τιμήσαμε στήν Ἑλλάδα, παρά τίς ἐπανειλημμένες ἐκκλήσεις μου ἀπό τό 1971 (γιά πρώτη φορά μέσω τῶν σελίδων τῆς «Γενικῆς Ἱστορίας» μου). Θαρρῶ πώς ἦλθε ὁ καιρός πέρα ἀπό κάθε λογῆς ἀνθρωπιστική βοήθεια– ὁ Ζάν Πιέρ Μπογέρ (1756-1850) νά τιμηθεῖ πρεπόντως ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία. Ἐκτός κι ἄν ἐνοχλεῖ τούς «προοδευτικούς» μας ἡ λατρεία του πρός τήν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Ἑστία, 19 φεβρουαρίου 2010